Nicezki

―― นักเรียน ม.ปลายปีสอง เดือนพฤศจิกายน ที่ห้องชมรมวรรณกรรม ซูซุมูระ ยู: เฮ้อ... "อุราโดริ ไบโอเลนซ์" เป็นผลงานที่ดีจริงๆ เลยนะ! ฮิจิคาตะ ชิกโกคัง คือตัวละครที่ฉันปลื้มมากๆ เลย ผู้จัดการ: ผมเข้าใจเลยครับ! เขาเป็นตัวละครที่แข็งแกร่งจนบดบังความเด่นของพระเอกไปเลย แต่ยังไงความเท่ที่สุดก็ต้องยกให้ท่าทีเย็นชากับลุคฮาร์ดบอยล์ของเขานี่แหละ... ซูซุมูระ ยู: เฮ้อ... มันช่างไฟลุกพรึบพรั่บในจิตใจเลยเนอะ... แล้วก็... ฮิฮิ... ซูซุมูระ ยู: จริงๆ ฉันคิดมาตั้งแต่ก่อนแล้วนะ... นายอ่ะ ผู้จัดการคุง เวลาทำตัวเงียบๆ น่ะ บรรยากาศดูคล้ายกับ ฮิจิคาตะ ชิกโกคัง เลยนะ! ซูซุมูระ ยู: ว่าแต่นาย ลองทำหน้าเย็นชาแบบนั้นดูสิ... ค่อยๆ สบตาแล้วหรี่ตานิดๆ สิ... ลองทำตามที่บอกไม่ทำหรอก ผู้จัดการ: เอ่อ... ผมว่าไม่น่าจะเหมือนหรอกครับ... แต่... อะ เอาเถอะ... แบบนี้ใช่ไหมครับ... ส... สึนนน...? ซูซุมูระ ยู: อ่า... ขอโทษทีนะ มันไม่ค่อยเหมือนเท่าที่คิดไว้เลย แฮ่ๆ! ผู้จัดการ: อะไรนะครับ!? แกล้งให้ผมทำแล้วยังมาพูดแบบนี้อีกเหรอครับ!? แถมรุ่นพี่ตั้งใจจะแกล้งผมตั้งแต่แรกใช่ไหมเนี่ย... ซูซุมูระ ยู: ฮ่าๆ! ขอโทษจริงๆ นะ ก็แบบว่า ผู้จัดการคุงเนี่ย นึกไม่ถึงเลยว่าจะตามน้ำได้ขนาดนี้ สนุกจัง! ผู้จัดการ: ม-ไม่ทำหรอกครับ… อายจะตาย แล้วอีกอย่าง ผมคงไม่มีทางเหมือนฮิจิคาตะ ชิกโกคังได้หรอก ซูซุมูระ ยู: นายน่ะไม่รู้หรอก! บางทีในหนังที่ดัดแปลงจากมังงะ ถึงไม่ได้เหมือนเป๊ะๆ แค่บรรยากาศก็ทำให้ดูคล้ายได้แล้วไม่ใช่เหรอ? ผู้จัดการ: ไม่เถียงครับ... แต่ถึงผมจะลองทำแล้ว สุดท้ายก็โดนรุ่นพี่แกล้งอยู่ดีใช่ไหมล่ะ? ยังไงผมก็ไม่ทำหรอก ซูซุมูระ ยู: เฮ้อ... ช่างไม่ค่อยสนุกเลยแฮะ... แต่ก็อาจจะจริงนะ ที่ฉันชอบแกล้งนายนั่นแหละที่ผิดไปเอง… ผู้จัดการ: (เวลาก็ผ่านไปหนึ่งเดือนครึ่งแล้วนับตั้งแต่ที่ผมรู้ว่ารุ่นพี่ซูซุมูระมุ่งสู่การเป็นนักแสดง...) ซูซุมูระ ยู: แต่ก็เอาจริงๆ นะ ถึงจะไม่เหมือนกันเป๊ะๆ แต่การชื่นชอบตัวละครมันก็เป็นเรื่องปกติไม่ใช่เหรอ? บางครั้งไม่อยากลองเลียนแบบบ้างเลยเหรอ? ผู้จัดการ: (เหมือนเดิม รุ่นพี่ก็ยังแกล้งผมตลอด แต่ผมก็เริ่มชินกับสำเนียงคันไซของเธอแล้วด้วย... ช่วงนี้มันกลับรู้สึกอบอุ่นแปลกๆ ด้วยซ้ำ) ผู้จัดการ: อืม… เข้าใจครับ ผมก็มีนะ อย่างนาฬิกาข้อมือที่โอคิตะ ผู้ช่วยใน "อุราโดริ ไบโอเลนซ์" ใส่น่ะ เท่มากจริงๆ ซูซุมูระ ยู: ใช่เลย นาฬิกาที่อยู่บนปกนี่ล่ะใช่ไหม? พูดถึงแล้วนาฬิกาอะนาล็อกเรือนนี้ก็เด่นดีจริงๆ นะ นาฬิการุ่นนั้นมีอยู่จริงหรือเปล่านะ? ผู้จัดการ: ...ผมลองหาข้อมูลคร่าวๆ ดูบ้างแล้วนะครับ... มีจริงๆ แต่มันราคาหลักหลายแสนเยนเลยล่ะ... ซูซุมูระ ยู: ว้าววว! นาฬิกาแพงขนาดนั้นเลยเหรอ... แต่ถ้านายใส่ดูแล้วอาจจะดูเท่ไม่เบานะ... ฮี่ๆ ผู้จัดการ: อะ...อึก... รุ่นพี่ก็เอาแต่ล้อผมอีกแล้ว... ถึงผมจะใส่ไปยังไงก็คงไม่เข้ากับผมหรอก มันก็แค่ความชื่นชอบเฉยๆ... ซูซุมูระ ยู: โอ๊ะ นาฬิกาปลุกมือถือดังแล้ว... ได้เวลาที่ฉันต้องไปแล้วสิ... วันนี้พอแค่นี้ก่อนนะ ผู้จัดการ: ไปทำงานพิเศษอีกแล้วเหรอครับ? ช่วงนี้เหมือนพี่จะเพิ่มกะงานเยอะขึ้นเรื่อยๆ นะครับ ซูซุมูระ ยู: อื้ม... เพราะหลังปีใหม่ฉันอาจจะไม่มีเวลาทำงานพิเศษแล้ว ก็เลยอยากหารายได้เสริมไว้ก่อน ซูซุมูระ ยู: ถึงจะรู้สึกเหงานิดหน่อยนะ ที่จะไม่ได้เจอนายบ่อยๆ... เอาล่ะ ไปก่อนล่ะ เจอกันพรุ่งนี้นะ! ผู้จัดการ: (เหงาที่จะไม่ได้เจอผม... อะไรที่เป็นความจริงจากรุ่นพี่บ้างกันนะ... แต่...) ผู้จัดการ: (ทุกครั้งที่รุ่นพี่ไปแล้ว ห้องชมรมก็มักจะเงียบเหงาเสมอ... ผมเองก็... คงจะชอบที่ได้ใช้เวลาอยู่กับรุ่นพี่ ไม่ใช่หรือ?) ผู้จัดการ: ...เฮ้อ แบบนี้กลับบ้านดีกว่า... เงียบเกินไปสำหรับการอยู่คนเดียว… โคจิมะ คานะ: อ๊ะ! ว้าย! นายทำฉันตกใจหมด จู่ๆ ก็โผล่มาทำอะไรลับๆ ล่อๆ... นายกำลังจะกลับแล้วเหรอ? ยูกลับไปแล้วยัง? ผู้จัดการ: อ-เอ่อ... โคจิมะรุ่นพี่... ถ้าเรื่องรุ่นพี่ซูซุมูระ... พี่เขาบอกว่ามีธุระต้องรีบไป... ผมก็ไม่รู้รายละเอียดเหมือนกัน... โคจิมะ คานะ: อ๋อ... งั้นคงไปทำงานพิเศษอีกล่ะสิ… ช่วงนี้ในย่านที่พี่ยูทำงานอยู่น่ะ คุณครูชอบมาเดินตรวจสอบแบบไม่บอกล่วงหน้า... ผู้จัดการ: อ-เอ๋!? ทำงานพิเศษ... อ-อะไรคือ... ผมไม่รู้อะไรเลย... โคจิมะ คานะ: อืม ไม่ต้องทำเป็นแกล้งไม่รู้หรอก... ยูก็ถามฉันแล้วล่ะว่านายรู้เรื่องของเธอ ฉันก็เลยรู้น่ะแหละ... ถ้าเอาไปบอกใคร... ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ปล่อยนายไว้แน่! โคจิมะ คานะ: แต่ยังไงก็เถอะ นายก็ควรระวังหน่อยนะ ถึงแม้นายจะดูซื่อๆ ไม่น่าจะมีปัญหา แต่ใครจะรู้ล่ะ... ไปก่อนล่ะ! —―ย่านการค้าหน้าสถานีรถไฟ ผู้จัดการ: (คุณครูมาดักตรวจอยู่แถวนี้จริงๆ สินะ... เอ๊ะ นั่นมัน... ครูฝ่ายปกครองนี่นา... แล้วยิ่งกว่านั้น ทิศทางที่ครูมุ่งหน้าไปคือ...) ผู้จัดการ: (แย่แล้ว! รุ่นพี่ออกมาข้างนอกตอนนี้พอดี... แถมกำลังทำความสะอาดหน้าร้านอีก!?... เวลานี้มันแย่จริงๆ! ผมต้องรีบช่วยรุ่นพี่แล้ว!) ซูซุมูระ ยู: ลัลล้า~ ♪ ว้าย!? ซูซุมูระ ยู: อะ อะไรเนี่ย!? ใคร...!? อ๊ะ... ผู้จัดการคุง!? นายมาทำอะไรที่นี่!? ผู้จัดการ: ชู่...! เงียบไว้ก่อน...! คุณครูโรงเรียนเราอยู่แถวนี้...! เราต้องไปซ่อนตัวในตรอกข้างหลังนี้ก่อนเถอะครับ! ซูซุมูระ ยู: ...เอ๊ะ? ตรวจสอบเช็กงานพิเศษเหรอ? นะ นายช่วยฉันไว้... ผู้จัดการ: ใช่ครับ แต่... ตอนนี้แย่แล้วล่ะครับ... เราซ่อนตัวตรงนี้ก็จริง แต่จุดที่แอบน่าจะโดนเจอแน่ๆ... ทำไงดี... ดึงยูเข้ามากอดแนบแน่นเพื่อปกปิดใบหน้าท่องคาถา ผู้จัดการ: อาจารย์กำลังเดินมาทางนี้... ขอโทษนะรุ่นพี่! ขอให้เข้ามาใกล้กว่านี้อีกหน่อย...! อย่าเงยหน้าขึ้นนะครับ! ซูซุมูระ ยู: เอ๊ะ... เอ๊ะ!? อะ... อะไรเนี่ย ถ้ากอดแน่นแบบนี้... หาย... หายใจไม่ออกแล้ว... ผู้จัดการ: อ๊ะ ใช่แล้ว! จำได้ว่าก่อนหน้านี้อ่านมันมาจากมังงะ คาถาที่ใช้ลบตัวตน! ถ้าท่องคาถานั้นล่ะก็... ซูซุมูระ ยู: อ้อ ใช่เลย! มันคงเป็น… ‘ดวงตาที่เผยออกมา ไม่ได้สะท้อนเพียงแค่โลกใบนี้เท่านั้น’... ซูซุมูระ ยู: เดี๋ยวสิ! แบบนี้จะลบตัวให้หายได้ที่ไหนกันเล่า! นั่นมันเพราะเธออ่านมังงะมากเกินไปแล้วน่ะสิ! ...ถึงชั้นจะพูดแบบนั้นก็ตามทีเถอะ! ซูซุมูระ ยู: แย่แล้วๆ! อาจารย์กำลังจะมาทางนี้! ขอพึ่งหน่อยนะ...! ช่วยปิดหน้าชั้นให้มิด! ผู้จัดการ: ระ..รุ่นพี่ซูซุมูระ!? นี่มันไม่ใช่แค่การปิดบังใบหน้าแล้วนะ คงไม่ต่างอะไรกับการกอดกันแน่นๆน่ะสิ... ผู้จัดการ: (แย่แล้ว… ทำยังไงดี!? ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปล่ะก็… ขอร้องล่ะ อย่ามองมาทางนี้เลย…!) โคจิมะ คานะ: ――อ๊ะ! อาจารย์! ดูเหมือนว่ามีเด็กนักเรียนของเราเดินไปที่เกมเซ็นเตอร์ทางนั้นหน่ะคะ～ โคจิมะ คานะ: คานะจะกลับบ้านแล้วค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงค่า ขอบคุณค่ะ ลาก่อน～ โคจิมะ คานะ: อ้าาา! นี่ไง มีคู่รักนักเรียนซุกซนหวานแหววอยู่แถวนี้ด้วย～ ฮ่าๆ! ผู้จัดการ: เอ๊ะ!?... เสียงเมื่อกี้นี้ รุ่นพี่โคจิมะเหรอ...? แย่แล้ว... ขอโทษนะครับ! ผมเผลอกอดรุ่นพี่แน่นเลย... อะ อ้าว! ซูซุมูระ ยู: อืมม... ไม่เป็นไรหรอก... แต่ทำไมคานะซังก็มาอยู่ที่นี่ด้วยล่ะ...? โคจิมะ คานะ: แค่บังเอิญเดินผ่านมาแล้วเจอพวกเธอพยายามหลบอาจารย์น่ะ... แค่นั้นแหละ! โคจิมะ คานะ: พูดให้รู้ไว้ก่อนเลยนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะช่วยหรอก แค่อยากรู้ว่าถ้าฉันแสดงละครซักฉากจะได้ผลแค่ไหนก็เท่านั้น ผู้จัดการ: โอ้ อย่างนั้นหรือครับ... แต่ถึงยังไงก็เถอะ ขอบคุณมากนะครับที่ช่วย... ขอบคุณจริงๆครับ โคจิมะ คานะ: คราวนี้ถือว่าติดหนี้บุญคุณกัน อย่าลืมล่ะ? แต่ถึงยังไง ยูจะทำปัญหาสักแค่ไหน มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันหรอก... โคจิมะ คานะ: แต่ถ้าทำอะไรที่ส่งผลเสียต่อชื่อเสียงของบริษัท ฉันรวมถึงคนอื่นๆ ก็จะเดือดร้อนกันหมด ดังนั้นพยายามระวังตัวหน่อยก็พอ ซูซุมูระ ยู: ค่ะ… จะระวังค่ะ ยังไงก็ขอบคุณมากนะคะ รุ่นพี่คานะซังนี่ใจดีและพึ่งพาได้เสมอเลย โคจิมะ คานะ: ห้ะ!? ไม่ใช่นะ! ฉันไม่ได้ใจดีหรืออะไรทั้งนั้น! แถมนี่ยูเองก็เป็นคู่แข่งในฐานะนักแสดง จะมาใจดีได้ยังไง! ซูซุมูระ ยู: อย่าเขินเลยค่ะ รุ่นพี่~ ฉันจะขอตามรอยรุ่นพี่พยายามฝึกฝนการแสดงต่อไปนะคะ ซูซุมูระ ยู: แล้วก็… ขอบคุณมากนะคะผู้จัดการ ที่ช่วยฉันไว้ได้จริงๆ ผู้จัดการ: อ่ะ… ไม่หรอกครับ… พอรู้สึกตัวอีกที ก็แค่อยากหาทางช่วยรุ่นพี่ให้ได้ แค่นั้นเอง… ซูซุมูระ ยู: ฮะๆ… ประโยคนี้เหมือนพระเอกในมังงะเลยน้า~ ยังไงก็… ตอนนี้คุณดูเหมือนพระเอกจริงๆเลยหล่ะค่ะ ซูซุมูระ ยู: แถมฉันไม่คิดเลยว่าคุณจะมีแรงเยอะขนาดนี้… เลยทำให้ฉันรู้สึกว่าคุณดูเท่ขึ้นมาหน่อย… ล้อเล่นน่า! .tab button.active { background-color: #ccc; }

――หลายวันต่อมา หลังเลิกเรียน ผู้จัดการ: ……มาชวนชั้นมาสำรวจคาเฟ่ที่เพิ่งเปิดใหม่เนี่ยนะ... แน่ใจแล้วเหรอว่าคนที่เหมาะสมคือชั้น, ซุซุกิ? ซุซุกิ: แน่นอนสิ เพื่อนรัก! ชั้นได้ยินมาว่ามันเป็นที่นิยมช่วงนี้เลยอยากมาลองดูสักครั้ง ผู้จัดการ: (เขาเป็นเพื่อนที่สนิทกันตั้งแต่สมัยมัธยมต้น ซุซุกิเป็นนักกีฬาในชมรมบาสเกตบอล นิสัยร่าเริง มักจะเป็นศูนย์กลางของคลาสอยู่เสมอ) ซุซุกิ: แล้วอีกอย่าง การที่มาเที่ยวกับผู้จัดการมันสนุกจะตายไป ไหนจะการ์ตูนที่นายแนะนำให้ชั้นที่ผ่านมาอีก ผู้จัดการ: (จริงๆ เลยนะ บ่อยครั้งที่ทำให้ชั้นรู้สึกว่าพวกเราอยู่คนละโลกกัน แต่ก็นั่นแหละ เขาเป็นเพื่อนคนหนึ่งในไม่กี่คนที่สนิทกับคนอย่างชั้น) ――ภายในร้าน ซุซุกิ: โห ตกแต่งร้านโคตรดีเลย! แล้วดูชุดพนักงานสิ น่ารักใช่เล่นเลยนะเนี่ย ผู้จัดการ: (อื้ม… ขอไม่เถียงก็แล้วกัน... แต่มันทำให้ชั้นรู้สึกไม่เข้ากับที่นี่เลย...! ซุซุกิเนี่ยมาตามร้านแบบนี้บ่อยหรือไง…) ??? : ยินดีต้อนรับค่ะ! สั่งอะไรดีคะ? ผู้จัดการ: อะ, เอ่อ… ขอโทษครับ! ผมขอเป็น... กาแฟเย็นครับ… ซูซุมูระ ยู: กาแฟเย็นนะคะ ได้เลยค่ะ…… อะ เอ๊ะ!? นาย... ผู้จัดการคุงใช่ไหม!? ผู้จัดการ: ไม่ผิดแน่...! เพราะถอดแว่นออกไปเลยจำไม่ได้แวบหนึ่ง... ซุซุกิ: หา? เกิดอะไรขึ้นเนี่ย? นายรู้จักพนักงานคนนี้ด้วยเหรอ, ผู้จัดการ? ก็ใช่...ลังเล ผู้จัดการ: อื้อ ใช่แล้ว เธออยู่โรงเรียนเดียวกับ―― ซูซุมูระ ยู: เดี๋ยวๆๆๆ เดี๋ยวค่ะ! ขอโทษนะคะ! ขอรบกวนลูกค้าสักครู่ได้ไหมคะ~!? ผู้จัดการ: หา? ――เฮ้! อย่าดึงสิ! ขอโทษนะ ซุซุกิ! รอแป๊บหนึ่งนะ…! ซูซุมูระ ยู: จ้องงงง……………… ผู้จัดการ: เอ่อ คือ... อ่า... คะ คงแค่คิดไปเอง... หรือเธออาจเข้าใจผิดก็ได้มั้ง? ฮ่าๆ… ฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำหน่อยนะ ซูซุมูระ ยู: ห้องน้ำนะคะ! ได้ค่ะ เดี๋ยวฉันพาไปนะคะ～! เชิญทางนี้ค่า～! ซูซุมูระ ยู: หวุดหวิดไปเลย… เกือบโป๊ะแตกแล้วสิ ผู้จัดการคุงก็ระวังตัวหน่อยนะ ซูซุมูระ ยู: โรงเรียนเราน่ะห้ามนักเรียนทำงานพิเศษอยู่แล้ว ถ้ามันหลุดไปล่ะก็ จะทำไงหล่ะ… ผู้จัดการ: อะ… จริงด้วยครับ ขอโทษนะครับ ก็แบบว่า... มันกะทันหันเกินไปเลยตั้งตัวไม่ทัน ซูซุมูระ ยู: เฮ้อ… ฉันก็ตกใจเหมือนกันนะเนี่ย… หือ? มีอะไรเหรอ ทำไมนายถึงจ้องฉันอยู่แบบนั้น… ผู้จัดการ: อ่ะ, ขอโทษครับ พอดีเห็นไม่มีแว่นเลยดูแปลกตาไปนิด แล้วก็... รุ่นพี่พูดสำเนียงคันไซน่ะ… ซูซุมูระ ยู: ...อ๊ะ... แย่แล้วสิ ดันเผลอปล่อยสำเนียงออกมาเต็มๆ เลย... ซูซุมูระ ยู: ยังไงก็ตาม! เรื่องนี้เดี๋ยวฉันจะอธิบายพรุ่งนี้ แต่วันนี้ช่วยตามน้ำไปหน่อยได้มั้ย? ห้ามบอกใครเด็ดขาดนะ โอเคมั้ย? ผู้จัดการ: (สุดท้ายแล้ว, พวกเราก็แกล้งทำเป็นว่าจำผิดคนและเล่นละครตบตาไปจนผ่านไปได้อย่างไม่มีปัญหา) ――วันถัดมา ที่ห้องชมรมวรรณกรรม ซูซุมูระ ยู: งั้น ตอนนี้ขอเปิด "ประชุมไต่สวนความประพฤติจากเหตุการณ์เมื่อวาน" อย่างเป็นทางการค่ะ! ผู้จัดการ: อะไรกันครับ.... ประชุมไต่สวนเนี่ย มันดูเวอร์ไปหน่อยหรือเปล่าครับ... แล้วอีกอย่าง คนที่ผิดกฎโรงเรียนไปทำงานพาร์ทไทม์เนี่ย ดูเหมือนจะเป็นปัญหามากกว่านะครับ... ซูซุมูระ ยู: ฉันได้ยินนะ ผู้จัดการคุง... และในเรื่องนี้มันมีเหตุผลอยู่ ซูซุมูระ ยู: จริงๆ แล้ว ฉันเป็นนักแสดงหน้าใหม่ที่ฝึกหัดอยู่ การที่ฉันย้ายมาเรียนที่นี่ก็เพราะเรื่องงานการแสดงนี้แหละ ผู้จัดการ: …ห๊ะ… นักแสดง!? ไม่ใช่ว่ารุ่นพี่ล้อเล่นหรือ… ซูซุมูระ ยู: ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นหรอก ฉันไม่ใช่คนที่จะเล่นตลกร้ายๆ แบบนั้น ถ้าไม่เชื่อ นายก็ไปถาม "คานะ" ที่สังกัดอยู่ค่ายเดียวกันกับฉันได้นะ ผู้จัดการ: อ๋อ… จริงสินะ เพราะแบบนี้พี่ถึงได้เจอกับรุ่นพี่โคจิมะบ่อยๆ... ซูซุมูระ ยู: ถูกต้อง แล้วเงินที่ได้จากที่บ้านรวมกับงานที่ทำอยู่ตอนนี้มันไม่เพียงพอ ฉันถึงต้องทำงานพิเศษเพิ่มด้วย ซูซุมูระ ยู: ก็คือ…ทั้งหมดนี้ก็เป็นการเตรียมตัว เพื่อให้ได้ประสบความสำเร็จในฐานะนักแสดงน่ะนะ ซูซุมูระ ยู: แต่ว่าถ้าโรงเรียนรู้เข้า เรื่องเรียนฉันคงจะยุ่งยาก แล้วก็อาจติดต่อไปที่บริษัทต้นสังกัดอีกด้วย… ผู้จัดการ: ผมเข้าใจแล้วครับ… รุ่นพี่นี่วิเศษจังเลยนะ มีทั้งความฝันและเป้าหมาย แล้วก็ลงมือทำจริงจัง… ผู้จัดการ: (ต่างจากฉันที่ใช้ชีวิตไปวันๆ โดยไม่มีทั้งเป้าหมายหรือความฝัน… รุ่นพี่ช่างเป็นคนที่น่าทึ่งมากจริงๆ) ซูซุมูระ ยู: เพราะอย่างนั้นแหละ ขอร้องล่ะ! เก็บเรื่องนี้เป็นความลับจากโรงเรียนให้หน่อย… นายจะช่วยฉันได้ไหม? ได้ครับได้ครับ แต่มีข้อแลกเปลี่ยน ผู้จัดการ: ก็... แน่นอนครับ ผมจะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ... อีกอย่าง... ผมเองก็อยากจะเห็นตอนที่รุ่นพี่ได้เป็นนักแสดงที่ประสบความสำเร็จด้วย ซูซุมูระ ยู: …ฟุฟุ~ ดีมาก! แล้วก็รู้ไว้นะ ว่าคนที่รู้นอกจากคานะซังแล้ว มีแค่นายเท่านั้นที่รู้ว่าฉันตั้งใจจะเป็นนักแสดง ซูซุมูระ ยู: เรามีความลับร่วมกันแค่สองคนนะ... อื้ม! นี่มันสถานการณ์ที่ทำให้หัวใจเต้นแรงเลยนะ จริงๆ แล้วในใจนายน่าจะดีใจไม่น้อยเลยใช่ไหมล่ะ? ผู้จัดการ: ...ผมไม่เถียงก็แล้วกันครับ... แต่ว่า ถ้ารุ่นพี่จะล้อผมแบบนี้ละก็ ผมอาจจะเผลอเอาไปบอกคนอื่นได้นะครับ? ผู้จัดการ: ถ้ารุ่นพี่อยากให้ผมเก็บเรื่องนี้เป็นความลับล่ะก็… เราต้องมีข้อตกลงกันก่อน ผมอยากให้รุ่นพี่เลิกแกล้งผมสักที ซูซุมูระ ยู: เอ๋～? ทำไมกันล่ะ? นี่มันแค่การสื่อสารเล็กๆ น้อยๆ เองนะ ข้อตกลงแบบนี้ดูไม่ยุติธรรมเลย... ผู้จัดการ: อาจจะใช่สำหรับรุ่นพี่ แต่สำหรับผมน่ะ... โดนแกล้งบ่อยๆ แล้วมันรู้สึกไม่สบายใจน่ะครับ ผู้จัดการ: และอีกอย่าง... คนที่ทำผิดกฎโรงเรียนก็คือรุ่นพี่ไม่ใช่เหรอครับ? ยิ่งไปกว่านั้น, รุ่นพี่น่าจะเข้าใจดีว่าตอนนี้ใครอยู่ในสถานะที่เสียเปรียบ... จริงไหมครับ? ซูซุมูระ ยู: หืม... ตอบโต้กลับมาได้ดีนี่ งั้นฉันจะเอา มังงะเลิฟคอเมดี้แนวติดเรท ที่นายชอบมากที่สุดไปวางบนโต๊ะเรียนของนายดีไหมล่ะ... ผู้จัดการ: …ขะ... ขอโทษครับ ยอมแล้วครับ ได้โปรดไว้ชีวิตผม ผมจะเก็บความลับให้อย่างดีเลยครับ! ซูซุมูระ ยู: ฮิๆ ขอบคุณนะ ฉันเชื่อใจนายล่ะ แต่เมื่อวานฉันนี่พลาดจริงๆ เผลอหลุดพูดสำเนียงคันไซซะงั้น… ซูซุมูระ ยู: ฉันยังไม่ได้บอกสินะ ฉันเป็นคนเกียวโตล่ะ เวลาแสดงละครเลยต้องพูดภาษากลางบ่อยๆ สำเนียงคันไซเลยเก็บเอาไว้ไม่ค่อยได้ใช้ ผู้จัดการ: อ๋อ... อย่างนี้นี่เอง แต่ผมว่าภาษากลางของรุ่นพี่มันดูเป็นธรรมชาติมากเลยนะครับ จนไม่ทันสังเกตเลย แถมเมื่อวานที่รุ่นพี่พูดคันไซยังดูน่ารักอีกต่างหาก ซูซุมูระ ยู: …น่ะ... น่ารักเหรอ... เอ่อ… ก็ถ้ายังไงการที่ฉันพูดภาษากลางดูเป็นธรรมชาติแล้ว ก็แสดงว่าฉันฝึกสำเร็จแล้วสินะ... ซูซุมูระ ยู: ...งั้นคงไม่ต้องปิดบังแล้วล่ะ! ถึงจะไม่อยากใช้คันไซที่นี่เพราะมันดูโดดเด่นไปนิด แต่... เฉพาะหน้านาย ฉันจะปลดปล่อยคันไซล่ะกัน! ฟู่~ โล่งใจจัง พูดแบบนี้มันง่ายกว่าเยอะ! ผู้จัดการ: หืม? แต่ถ้าไม่อยากเด่นใช่มั้ย ก็พูดภาษากลางต่อไปไม่ดีหรือ... ซูซุมูระ ยู: ฉันบอกแล้วไงว่ามัน “เฉพาะกับนาย” เท่านั้นน่ะ ขนาดนี้ไม่โดดเด่นหรอก แถมฉันก็สบายใจขึ้นด้วย ซูซุมูระ ยู: แล้วก็... นายก็จะได้ฟังคันไซสุดแรร์นี่ จะว่าไปก็คุ้มสำหรับนายนะ? ผู้จัดการ: คุ้มเหรอ... ไม่ว่าใช้คันไซหรือภาษากลาง ผมไม่ได้คิดอะไรมากหรอกครับ เพราะมันก็คือรุ่นพี่อยู่ดี… ผู้จัดการ: (แต่... ถ้าจะพูดตรงๆ คือรุ่นพี่รู้สึกว่าสามารถเป็นตัวของตัวเองต่อหน้าผมได้... ถ้าอย่างนั้นก็... ผมก็คงเป็นคนที่รุ่นพี่ไว้ใจแล้วสินะ) ซูซุมูระ ยู: เล่นตัวไปเถอะ~ แต่จริงๆ แล้วลึกๆ นายดีใจอยู่ใช่ไหมล่ะ~? ผู้จัดการ: มะ- ไม่! อย่าแกล้งผมเลยครับ...! ผู้จัดการ: (ก็อย่างที่รุ่นพี่บอก... ผมก็คงรู้สึกดีใจจริงๆ นั่นแหละ...) .tab button.active { background-color: #ccc; }

ตอนที่ 1 ――มัธยมปลายปีที่สอง เดือนกันยายน ผู้จัดการ: (ชมรมวรรณกรรมของโรงเรียนนี้มีสมาชิกหกคน แต่เกือบทั้งหมดเป็นสมาชิกที่ไม่มีตัวตน ดังนั้นห้องชมรมจึงว่างเสมอ) ผู้จัดการ: (เวลาที่ผมซึ่งเป็นโอตาคุตัวยงจะได้ซึมซับผลงานอย่างสบายใจ... หรือก็คิดว่าจะเป็นแบบนั้นแหละ) ซูซุมูระ ยู: อืมม... เธอก็อ่านงานแบบนี้ด้วยเหรอ น่าสนใจจังเลยนะ... ผู้จัดการ: ...! ตกใจหมดเลย... รุ่นพี่ซูซุมูระครับ อย่าแอบมองจากด้านหลังแบบนี้สิครับ ซูซุมูระ ยู: ก็เธอดูจริงจังมากเลยนี่นา ถ้าขัดจังหวะก็คงไม่ดีใช่ไหมล่ะ? หรือว่า... ซูซุมูระ ยู: อยากเห็นหน้าฉันจากด้านหน้าหรือ? ฉันไม่ว่าหรอกนะ? ฉันเองก็อยากจะสังเกตใบหน้าจริงจังของรุ่นน้องน่ารักๆ อย่างละเอียดเหมือนกัน ผู้จัดการ: สั-สังเกต... ไม่ใช่แบบนั้นครับ! แค่การแอบมองมันผิดมารยาทไม่ใช่เหรอครับ? ซูซุมูระ ยู: อ๋า ถ้าเกิดกำลังอ่านการ์ตูนลามกที่ไม่อยากให้คนอื่นเห็น คงจะแย่เลยสินะ ผู้จัดการ: ไม่-ไม่ใช่แบบนั้นครับ! โอ๊ย... พอเถอะ ผู้จัดการ: (เธอคือซูซุมูระ ยู รุ่นพี่ที่อยู่ชั้นปีเดียวกันที่เพิ่งเข้ามาเป็นสมาชิกชมรมวรรณกรรมเมื่อต้นปีการศึกษานี้) ――ห้าเดือนก่อน มัธยมปลายชั้นปีที่ 2 เดือนเมษายน ผู้จัดการ: (รุ่นพี่ที่ชอบอนิเมะและมังงะอยู่แล้ว พอย้ายโรงเรียนมาในเดือนเมษายนก็ได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับชมรมวรรณกรรมและมาที่ห้องชมรมอย่างรวดเร็ว) ซูซุมูระ ยู: คือว่า... คุณเป็นสมาชิกชมรมวรรณกรรมใช่ไหมคะ? ฉันอยากสมัครเข้าชมรมน่ะค่ะ แต่ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ในห้องเลย... ผู้จัดการ: อ่า เอ่อ... มีสมาชิกคนอื่นด้วยนะครับ แต่ทุกคนเป็นสมาชิกที่ไม่มีตัวตน นอกจากผมแล้วคงไม่มีใครมาห้องชมรมหรอกครับ... ซูซุมูระ ยู: งั้นเหรอคะ... แต่ก็ไม่เป็นไรค่ะ ฉันก็ยังอยากเข้าชมรมอยู่ดี ฉันชื่อซูซุมูระ ยูค่ะ ผู้จัดการ: อ่า ครับ... ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมชื่อ <<ผู้จัดการ>> ครับ เอ่อ งั้น เข้ามาในห้องไหมครับ? ผู้จัดการ: อ่า การ์ตูนกับไลท์โนเวลในนี้ส่วนใหญ่เป็นของส่วนตัวผมนะครับ... แต่ถ้าไม่ทำให้เสียหาย อ่านได้ตามสบายเลยครับ ซูซุมูระ ยู: งั้นเหรอคะ ขอบคุณนะคะ แล้วนี่... ที่ต้องพูด อ่า ทุกครั้งที่เริ่มประโยค นั่นเป็นความเคยชินเหรอคะ? ผู้จัดการ: ...! ความเคยชิน... อาจจะใช่ แต่ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่ ถึงจะพูดออกมาก็เถอะ ซูซุมูระ ยู: อ่า ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ ขอโทษนะคะ... ฉันเองก็เคยเป็นแบบนั้นมาก่อน เลยรู้สึกเข้าใจน่ะค่ะ... ผู้จัดการ: ...งั้น เหรอครับ ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ได้ใส่ใจอะไร... เชิญครับ ผู้จัดการ: (พูดตามตรง ความประทับใจแรกที่มีต่อเธอไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ตอนนั้นรู้สึกว่าคุยด้วยยากนิดหน่อย... แต่ว่า) ซูซุมูระ ยู: เอ่อ... การ์ตูนเล่มนี้ ไม่มีภาคต่อเหรอคะ? จบแบบน่าติดตามมากเลย... ผู้จัดการ: อ่า ใช่ครับ... น่าจะมีเล่มใหม่ออกสัปดาห์หน้า รุ่นพี่ก็ติดการ์ตูนเรื่องนี้เหมือนกันเหรอครับ ซูซุมูระ ยู: อื้ม... สนุกมากเลย! ไม่นึกเลยว่าตรงนี้ตัวเอกจะหันไปทางมืด... โอ้ย ใจเสียจัง...! ผู้จัดการ: เข้าใจครับ เพราะเขามีความมุ่งมั่นที่ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง ถึงได้ยอมหันไปทางมืดเพื่อปกป้องเพื่อน... ตัวละครมีเอกลักษณ์มากเลยนะครับ ซูซุมูระ ยู: ใช่ๆ นั่นแหละ! ยิ่งเข้าใจความรู้สึก อยากปกป้อง ของตัวเอกเท่าไหร่ ก็ยิ่งรู้สึกเศร้า... ผู้จัดการ: แต่มีการวางเค้าโครงเรื่องการหันไปทางมืดไว้ตั้งแต่เล่มสองแล้วนะครับ ดูตรงนี้สิครับ... ซูซุมูระ ยู: จริงเหรอ? ขอดูหน่อย...! ...อ้า จริงด้วย... เก็บรายละเอียดมาสิบเล่มกว่าจะปิดเรื่อง... ผู้จัดการ: การวางโครงเรื่องน่าทึ่งมากเลยนะครับ ดีใจที่รุ่นพี่ชอบครับ ซูซุมูระ ยู: อื้ม! ขอบคุณที่แนะนำนะ... ว่าแต่ เธอไม่พูด อ่า เลยนะ เวลาคุยเรื่องการ์ตูน ผู้จัดการ: อุ... ยังจะพูดเรื่องนั้นอีกเหรอครับ? แล้วรุ่นพี่เองก็วันนี้พูดเยอะกว่าปกติ หรือจะเรียกว่าเป็นกันเองขึ้นก็ได้... ซูซุมูระ ยู: ขอโทษๆ ล้อเล่นน่า! ก็แค่รู้สึกสนุกที่ได้คุยกันแบบนี้น่ะ ซูซุมูระ ยู: ...แถมในที่สุดเธอก็มองหน้าฉันคุยด้วยแล้ว ฉันดีใจนะ ฉันก็ดีใจเหมือนกันไม่พูดอะไรเป็นพิเศษ ผู้จัดการ: ...ก็นะ ผมก็ดีใจ... ที่เราได้คุยเรื่องที่ชอบเหมือนๆ กัน... ซูซุมูระ ยู: ...ฮิฮิ ดีจังเลยนะ ต่อไปก็ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ คุณผู้จัดการ ซูซุมูระ ยู: …ถึงจะพูดแบบนั้นไปก็ลำบากใจสินะ แต่ก็นะ ในชมรมที่มีแค่เราสองคนแบบนี้ ถ้าต่อจากนี้จะยังเข้ากันได้ดีเหมือนเดิม ฉันก็ดีใจนะ ผู้จัดการ: ...…ผมจะพยายามนะครับ …ไม่ได้รู้สึกไม่ชอบอะไรหรอก… ผู้จัดการ: (ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ความสัมพันธ์ของผมกับรุ่นพี่ซูซุมูระ กลายเป็นได้คุยกันสนุกสนานเรื่องการ์ตูนในห้องชมรมทุกวัน และตอนนี้...) ซูซุมูระ ยู: โฮ่~ ทำไมตั้งแต่เมื่อกี้ทำหน้าเหมือน 'กำลังจมอยู่ในโลกแห่งจินตนาการ~' ล่ะ? ผู้จัดการ: เอ๊ะ?... ว้า หน้าใกล้เกินไปแล้ว! ทำ-ทำอะไรกันเนี่ยจู่ๆ! ซูซุมูระ ยู: ก็เห็นท่าทางเคลิ้มฝันไม่ระวังตัวเกินไป เลยอดแกล้งไม่ได้น่ะ ผู้จัดการ: (ถึงจะบอกว่าเป็นความสัมพันธ์ที่สนุกสนาน แต่ส่วนใหญ่ก็แค่รุ่นพี่คอยแกล้งผมเล่นเท่านั้นแหละ...) โคจิมะ คานะ: ขอตัวด้วยค่ะ~ ยูอยู่ใช่ไหม? มารับแล้วนะ ซูซุมูระ ยู: อ้า คานะซัง เหนื่อยไหมคะ... เอ๊ะ นี่มันเวลานั้นแล้วเหรอ? โคจิมะ คานะ: ใช่แล้วสิ ทุกทีๆ เลยนะ มาฆ่าเวลาอยู่ในที่อับชื้นแบบนี้ได้ยังไงนะ ซูซุมูระ ยู: ไม่ใช่กลิ่นอับหรอกค่ะ มันเป็นกลิ่นหนังสือต่างหาก เป็นกลิ่นที่ดีนะคะ? โคจิมะ คานะ: ไม่เห็นเข้าใจเลย คงมีแค่ยูกับผู้จัดการนี่แหละที่เข้าใจได้ ผู้จัดการ: (เธอคือรุ่นพี่โคจิมะ เพื่อนร่วมชั้นของรุ่นพี่ซูซุมูระ เป็นนักแสดงสาวมัธยมที่มีชื่อเสียงในสังคม และเป็นเหมือนคนที่อยู่สูงเกินเอื้อมในโรงเรียนนี้) โคจิมะ คานะ: แถมอยู่กันสองต่อสองในห้องแคบๆ ฆ่าเวลาแบบนี้... จริงๆ แล้วคงคิดอะไรลามกอยู่สินะ ไอ้นี่? ผู้จัดการ: เอ๊ะ!? ไม่... ไม่ใช่ครับ ผมไม่ได้... ซูซุมูระ ยู: ใช่แล้วค่ะ! เขาไม่ใช่คนแบบนั้นหรอก... อ๊ะ แต่ คิดบ้างรึเปล่านะ? อี๊~ จะทำยังไงดี~ หัวใจเต้นแรงเลย~ ผู้จัดการ: รุ่น-รุ่นพี่ครับ...! มันไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนะครับ ซูซุมูระ ยู: อี๊~? งั้นแสดงว่าไม่มีใจให้เลยเหรอ? ยูโดนปฏิเสธแล้ว... เศร้าจังงงงง...[1] โน๊ตจากผู้แปล: [1] ในที่นี้ยูใช้คำว่า しょぼぼん (โชโบโบน) ซึ่งเป็นคำแสดงอารมณ์เศร้าแบบการ์ตูนยุคเก่า มักจะมีภาพตัวละครหน้าเศร้าพร้อมเส้นๆ แนวตั้งแสดงความหดหู่ประกอบ เป็นการแสดงอารมณ์แบบเกินจริงเชิงตลกที่นิยมในการ์ตูนญี่ปุ่นยุค 70-80 พะ-พอดีว่า...โชโบโบน เนี่ยนะ... ผู้จัดการ: ที่-ที่จริงไม่ได้ตั้งใจจะแบบนั้นครับ... ถ้ามีใครแอบฟังแล้วไปรายงานอาจารย์ที่ปรึกษา แย่สุดชมรมอาจถูกยุบได้นะครับ... ซูซุมูระ ยู: อ๋า~ นี่มันฉากคลาสสิกในการ์ตูนรักโรแมนติกเลยนะ ตัวประกอบแอบได้ยินแล้วเข้าใจผิด จริงด้วย ถ้าพลั้งปากไปอาจจะแย่... โคจิมะ คานะ: ไม่ๆ จะมีคนแบบนั้นในชีวิตจริงเหรอ? พวกเธอสองคนอ่านการ์ตูนมากไปแล้วล่ะ... แล้วก็นี่! ไปกันเถอะยู ผู้จัดการ: คำว่าโชโบโบนนี่มันเชยไปแล้วไม่ใช่เหรอครับ... เหมือนท่าทางในการ์ตูนยุคโชวะเลย ซูซุมูระ ยู: ใจร้าย! การ์ตูนยุคโชวะก็มีแต่ผลงานระดับตำนานนะ? อย่ามาดูถูกว่าเก่าสิ~! โคจิมะ คานะ: เฮ้ย ไม่ใช่เรื่องการ์ตูนหรอก พูดถึงว่าท่าทางของเธอมันเชยต่างหาก! แล้วก็... นี่ ไปกันเถอะยู ซูซุมูระ ยู: ค่า~ งั้นคุณผู้จัดการ เจอกันพรุ่งนี้นะ บ๊ายบาย~ ผู้จัดการ: ครับ เหนื่อยนะครับ... ฮึ่ว เงียบลงแล้วสินะ ผู้จัดการ: (ไม่นึกเลยว่าผมที่เป็นแค่โอตาคุธรรมดาๆ จะได้มาคุยกับรุ่นพี่ซูซุมูระกับรุ่นพี่โคจิมะอย่างปกติแบบนี้... ถึงจะโดนแกล้งบ่อยก็เถอะ) ผู้จัดการ: (แถมรุ่นพี่โคจิมะก็เป็นนักแสดงที่มีชื่อเสียงในสังคม ปกติคงไม่มีโอกาสได้เจอกันเลย... เอ๊ะ?) ผู้จัดการ: พูดถึง... ทำไมรุ่นพี่ซูซุมูระถึงอยู่กับรุ่นพี่โคจิมะด้วยกันตลอดเลยนะ? .tab button.active { background-color: #ccc; }

นโยบายข้อมูลผู้ใช้บริการ Google API Yami Community ใช้ YouTube API เพื่อเข้าถึงข้อมูลผู้ใช้ โดยเฉพาะ YouTube Channel ID และชื่อของช่อง YouTube ด้วยขอบเขตของ youtube.readonly และแอปประกอบการปฏิบัติตาม Google API Services User Data Policy รวมถึง Limited Use Requirements ซึ่งสามารถดูได้ที่ https://developers.google.com/terms/api-services-user-data-policy Yami Community ไม่จำหน่าย ให้เช่า หรือแบ่งปันข้อมูลผู้ใช้ไปยังบุคคลที่สามเพื่อวัตถุประสงค์ที่ไม่เกี่ยวข้องกับฟังก์ชันของแอป ชื่อของช่อง YouTube จะแสดงใน Yami Community และเป็นสาธารณะเมื่อผู้ใช้เชื่อมต่อบัญชี YouTube ของตน Google API Services User Data Policy Yami Community uses the YouTube API to access user data, specifically the YouTube Channel ID and Channel Name, with the scope of youtube.readonly. The app adheres to the Google API Services User Data Policy, including the Limited Use requirements, which can be found at https://developers.google.com/terms/api-services-user-data-policy. Yami Community does not sell, rent, or share this user data with third parties for any purposes outside of the app's functionality. The YouTube Channel Name will be publicly displayed within the Yami Community app when a user chooses to connect their YouTube account.