―― นักเรียน ม.ปลายปีสอง เดือนพฤศจิกายน ที่ห้องชมรมวรรณกรรม
ซูซุมูระ ยู: เฮ้อ... "อุราโดริ ไบโอเลนซ์" เป็นผลงานที่ดีจริงๆ เลยนะ! ฮิจิคาตะ ชิกโกคัง คือตัวละครที่ฉันปลื้มมากๆ เลย
ผู้จัดการ: ผมเข้าใจเลยครับ! เขาเป็นตัวละครที่แข็งแกร่งจนบดบังความเด่นของพระเอกไปเลย แต่ยังไงความเท่ที่สุดก็ต้องยกให้ท่าทีเย็นชากับลุคฮาร์ดบอยล์ของเขานี่แหละ...
ซูซุมูระ ยู: เฮ้อ... มันช่างไฟลุกพรึบพรั่บในจิตใจเลยเนอะ... แล้วก็... ฮิฮิ...
ซูซุมูระ ยู: จริงๆ ฉันคิดมาตั้งแต่ก่อนแล้วนะ... นายอ่ะ ผู้จัดการคุง เวลาทำตัวเงียบๆ น่ะ บรรยากาศดูคล้ายกับ ฮิจิคาตะ ชิกโกคัง เลยนะ!
ซูซุมูระ ยู: ว่าแต่นาย ลองทำหน้าเย็นชาแบบนั้นดูสิ... ค่อยๆ สบตาแล้วหรี่ตานิดๆ สิ...
ผู้จัดการ: เอ่อ... ผมว่าไม่น่าจะเหมือนหรอกครับ... แต่... อะ เอาเถอะ... แบบนี้ใช่ไหมครับ... ส... สึนนน...?
ซูซุมูระ ยู: อ่า... ขอโทษทีนะ มันไม่ค่อยเหมือนเท่าที่คิดไว้เลย แฮ่ๆ!
ผู้จัดการ: อะไรนะครับ!? แกล้งให้ผมทำแล้วยังมาพูดแบบนี้อีกเหรอครับ!? แถมรุ่นพี่ตั้งใจจะแกล้งผมตั้งแต่แรกใช่ไหมเนี่ย...
ซูซุมูระ ยู: ฮ่าๆ! ขอโทษจริงๆ นะ ก็แบบว่า ผู้จัดการคุงเนี่ย นึกไม่ถึงเลยว่าจะตามน้ำได้ขนาดนี้ สนุกจัง!
ผู้จัดการ: ม-ไม่ทำหรอกครับ… อายจะตาย แล้วอีกอย่าง ผมคงไม่มีทางเหมือนฮิจิคาตะ ชิกโกคังได้หรอก
ซูซุมูระ ยู: นายน่ะไม่รู้หรอก! บางทีในหนังที่ดัดแปลงจากมังงะ ถึงไม่ได้เหมือนเป๊ะๆ แค่บรรยากาศก็ทำให้ดูคล้ายได้แล้วไม่ใช่เหรอ?
ผู้จัดการ: ไม่เถียงครับ... แต่ถึงผมจะลองทำแล้ว สุดท้ายก็โดนรุ่นพี่แกล้งอยู่ดีใช่ไหมล่ะ? ยังไงผมก็ไม่ทำหรอก
ซูซุมูระ ยู: เฮ้อ... ช่างไม่ค่อยสนุกเลยแฮะ... แต่ก็อาจจะจริงนะ ที่ฉันชอบแกล้งนายนั่นแหละที่ผิดไปเอง…
ผู้จัดการ: (เวลาก็ผ่านไปหนึ่งเดือนครึ่งแล้วนับตั้งแต่ที่ผมรู้ว่ารุ่นพี่ซูซุมูระมุ่งสู่การเป็นนักแสดง...)
ซูซุมูระ ยู: แต่ก็เอาจริงๆ นะ ถึงจะไม่เหมือนกันเป๊ะๆ แต่การชื่นชอบตัวละครมันก็เป็นเรื่องปกติไม่ใช่เหรอ? บางครั้งไม่อยากลองเลียนแบบบ้างเลยเหรอ?
ผู้จัดการ: (เหมือนเดิม รุ่นพี่ก็ยังแกล้งผมตลอด แต่ผมก็เริ่มชินกับสำเนียงคันไซของเธอแล้วด้วย... ช่วงนี้มันกลับรู้สึกอบอุ่นแปลกๆ ด้วยซ้ำ)
ผู้จัดการ: อืม… เข้าใจครับ ผมก็มีนะ อย่างนาฬิกาข้อมือที่โอคิตะ ผู้ช่วยใน "อุราโดริ ไบโอเลนซ์" ใส่น่ะ เท่มากจริงๆ
ซูซุมูระ ยู: ใช่เลย นาฬิกาที่อยู่บนปกนี่ล่ะใช่ไหม? พูดถึงแล้วนาฬิกาอะนาล็อกเรือนนี้ก็เด่นดีจริงๆ นะ นาฬิการุ่นนั้นมีอยู่จริงหรือเปล่านะ?
ผู้จัดการ: ...ผมลองหาข้อมูลคร่าวๆ ดูบ้างแล้วนะครับ... มีจริงๆ แต่มันราคาหลักหลายแสนเยนเลยล่ะ...
ซูซุมูระ ยู: ว้าววว! นาฬิกาแพงขนาดนั้นเลยเหรอ... แต่ถ้านายใส่ดูแล้วอาจจะดูเท่ไม่เบานะ... ฮี่ๆ
ผู้จัดการ: อะ...อึก... รุ่นพี่ก็เอาแต่ล้อผมอีกแล้ว... ถึงผมจะใส่ไปยังไงก็คงไม่เข้ากับผมหรอก มันก็แค่ความชื่นชอบเฉยๆ...
ซูซุมูระ ยู: โอ๊ะ นาฬิกาปลุกมือถือดังแล้ว... ได้เวลาที่ฉันต้องไปแล้วสิ... วันนี้พอแค่นี้ก่อนนะ
ผู้จัดการ: ไปทำงานพิเศษอีกแล้วเหรอครับ? ช่วงนี้เหมือนพี่จะเพิ่มกะงานเยอะขึ้นเรื่อยๆ นะครับ
ซูซุมูระ ยู: อื้ม... เพราะหลังปีใหม่ฉันอาจจะไม่มีเวลาทำงานพิเศษแล้ว ก็เลยอยากหารายได้เสริมไว้ก่อน
ซูซุมูระ ยู: ถึงจะรู้สึกเหงานิดหน่อยนะ ที่จะไม่ได้เจอนายบ่อยๆ... เอาล่ะ ไปก่อนล่ะ เจอกันพรุ่งนี้นะ!
ผู้จัดการ: (เหงาที่จะไม่ได้เจอผม... อะไรที่เป็นความจริงจากรุ่นพี่บ้างกันนะ... แต่...)
ผู้จัดการ: (ทุกครั้งที่รุ่นพี่ไปแล้ว ห้องชมรมก็มักจะเงียบเหงาเสมอ... ผมเองก็... คงจะชอบที่ได้ใช้เวลาอยู่กับรุ่นพี่ ไม่ใช่หรือ?)
ผู้จัดการ: ...เฮ้อ แบบนี้กลับบ้านดีกว่า... เงียบเกินไปสำหรับการอยู่คนเดียว…
โคจิมะ คานะ: อ๊ะ! ว้าย! นายทำฉันตกใจหมด จู่ๆ ก็โผล่มาทำอะไรลับๆ ล่อๆ... นายกำลังจะกลับแล้วเหรอ? ยูกลับไปแล้วยัง?
ผู้จัดการ: อ-เอ่อ... โคจิมะรุ่นพี่... ถ้าเรื่องรุ่นพี่ซูซุมูระ... พี่เขาบอกว่ามีธุระต้องรีบไป... ผมก็ไม่รู้รายละเอียดเหมือนกัน...
โคจิมะ คานะ: อ๋อ... งั้นคงไปทำงานพิเศษอีกล่ะสิ… ช่วงนี้ในย่านที่พี่ยูทำงานอยู่น่ะ คุณครูชอบมาเดินตรวจสอบแบบไม่บอกล่วงหน้า...
ผู้จัดการ: อ-เอ๋!? ทำงานพิเศษ... อ-อะไรคือ... ผมไม่รู้อะไรเลย...
โคจิมะ คานะ: อืม ไม่ต้องทำเป็นแกล้งไม่รู้หรอก... ยูก็ถามฉันแล้วล่ะว่านายรู้เรื่องของเธอ ฉันก็เลยรู้น่ะแหละ... ถ้าเอาไปบอกใคร... ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ปล่อยนายไว้แน่!
โคจิมะ คานะ: แต่ยังไงก็เถอะ นายก็ควรระวังหน่อยนะ ถึงแม้นายจะดูซื่อๆ ไม่น่าจะมีปัญหา แต่ใครจะรู้ล่ะ... ไปก่อนล่ะ!
—―ย่านการค้าหน้าสถานีรถไฟ
ผู้จัดการ: (คุณครูมาดักตรวจอยู่แถวนี้จริงๆ สินะ... เอ๊ะ นั่นมัน... ครูฝ่ายปกครองนี่นา... แล้วยิ่งกว่านั้น ทิศทางที่ครูมุ่งหน้าไปคือ...)
ผู้จัดการ: (แย่แล้ว! รุ่นพี่ออกมาข้างนอกตอนนี้พอดี... แถมกำลังทำความสะอาดหน้าร้านอีก!?... เวลานี้มันแย่จริงๆ! ผมต้องรีบช่วยรุ่นพี่แล้ว!)
ซูซุมูระ ยู: ลัลล้า~ ♪ ว้าย!?
ซูซุมูระ ยู: อะ อะไรเนี่ย!? ใคร...!? อ๊ะ... ผู้จัดการคุง!? นายมาทำอะไรที่นี่!?
ผู้จัดการ: ชู่...! เงียบไว้ก่อน...! คุณครูโรงเรียนเราอยู่แถวนี้...! เราต้องไปซ่อนตัวในตรอกข้างหลังนี้ก่อนเถอะครับ!
ซูซุมูระ ยู: ...เอ๊ะ? ตรวจสอบเช็กงานพิเศษเหรอ? นะ นายช่วยฉันไว้...
ผู้จัดการ: ใช่ครับ แต่... ตอนนี้แย่แล้วล่ะครับ... เราซ่อนตัวตรงนี้ก็จริง แต่จุดที่แอบน่าจะโดนเจอแน่ๆ... ทำไงดี...
ผู้จัดการ: อาจารย์กำลังเดินมาทางนี้... ขอโทษนะรุ่นพี่! ขอให้เข้ามาใกล้กว่านี้อีกหน่อย...! อย่าเงยหน้าขึ้นนะครับ!
ซูซุมูระ ยู: เอ๊ะ... เอ๊ะ!? อะ... อะไรเนี่ย ถ้ากอดแน่นแบบนี้... หาย... หายใจไม่ออกแล้ว...
ผู้จัดการ: อ๊ะ ใช่แล้ว! จำได้ว่าก่อนหน้านี้อ่านมันมาจากมังงะ คาถาที่ใช้ลบตัวตน! ถ้าท่องคาถานั้นล่ะก็...
ซูซุมูระ ยู: อ้อ ใช่เลย! มันคงเป็น… ‘ดวงตาที่เผยออกมา ไม่ได้สะท้อนเพียงแค่โลกใบนี้เท่านั้น’...
ซูซุมูระ ยู: เดี๋ยวสิ! แบบนี้จะลบตัวให้หายได้ที่ไหนกันเล่า! นั่นมันเพราะเธออ่านมังงะมากเกินไปแล้วน่ะสิ! ...ถึงชั้นจะพูดแบบนั้นก็ตามทีเถอะ!
ซูซุมูระ ยู: แย่แล้วๆ! อาจารย์กำลังจะมาทางนี้! ขอพึ่งหน่อยนะ...! ช่วยปิดหน้าชั้นให้มิด!
ผู้จัดการ: ระ..รุ่นพี่ซูซุมูระ!? นี่มันไม่ใช่แค่การปิดบังใบหน้าแล้วนะ คงไม่ต่างอะไรกับการกอดกันแน่นๆน่ะสิ...
ผู้จัดการ: (แย่แล้ว… ทำยังไงดี!? ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปล่ะก็… ขอร้องล่ะ อย่ามองมาทางนี้เลย…!)
โคจิมะ คานะ: ――อ๊ะ! อาจารย์! ดูเหมือนว่ามีเด็กนักเรียนของเราเดินไปที่เกมเซ็นเตอร์ทางนั้นหน่ะคะ～
โคจิมะ คานะ: คานะจะกลับบ้านแล้วค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงค่า ขอบคุณค่ะ ลาก่อน～
โคจิมะ คานะ: อ้าาา! นี่ไง มีคู่รักนักเรียนซุกซนหวานแหววอยู่แถวนี้ด้วย～ ฮ่าๆ!
ผู้จัดการ: เอ๊ะ!?... เสียงเมื่อกี้นี้ รุ่นพี่โคจิมะเหรอ...? แย่แล้ว... ขอโทษนะครับ! ผมเผลอกอดรุ่นพี่แน่นเลย... อะ อ้าว!
ซูซุมูระ ยู: อืมม... ไม่เป็นไรหรอก... แต่ทำไมคานะซังก็มาอยู่ที่นี่ด้วยล่ะ...?
โคจิมะ คานะ: แค่บังเอิญเดินผ่านมาแล้วเจอพวกเธอพยายามหลบอาจารย์น่ะ... แค่นั้นแหละ!
โคจิมะ คานะ: พูดให้รู้ไว้ก่อนเลยนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะช่วยหรอก แค่อยากรู้ว่าถ้าฉันแสดงละครซักฉากจะได้ผลแค่ไหนก็เท่านั้น
ผู้จัดการ: โอ้ อย่างนั้นหรือครับ... แต่ถึงยังไงก็เถอะ ขอบคุณมากนะครับที่ช่วย... ขอบคุณจริงๆครับ
โคจิมะ คานะ: คราวนี้ถือว่าติดหนี้บุญคุณกัน อย่าลืมล่ะ? แต่ถึงยังไง ยูจะทำปัญหาสักแค่ไหน มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันหรอก...
โคจิมะ คานะ: แต่ถ้าทำอะไรที่ส่งผลเสียต่อชื่อเสียงของบริษัท ฉันรวมถึงคนอื่นๆ ก็จะเดือดร้อนกันหมด ดังนั้นพยายามระวังตัวหน่อยก็พอ
ซูซุมูระ ยู: ค่ะ… จะระวังค่ะ ยังไงก็ขอบคุณมากนะคะ รุ่นพี่คานะซังนี่ใจดีและพึ่งพาได้เสมอเลย
โคจิมะ คานะ: ห้ะ!? ไม่ใช่นะ! ฉันไม่ได้ใจดีหรืออะไรทั้งนั้น! แถมนี่ยูเองก็เป็นคู่แข่งในฐานะนักแสดง จะมาใจดีได้ยังไง!
ซูซุมูระ ยู: อย่าเขินเลยค่ะ รุ่นพี่~ ฉันจะขอตามรอยรุ่นพี่พยายามฝึกฝนการแสดงต่อไปนะคะ
ซูซุมูระ ยู: แล้วก็… ขอบคุณมากนะคะผู้จัดการ ที่ช่วยฉันไว้ได้จริงๆ
ผู้จัดการ: อ่ะ… ไม่หรอกครับ… พอรู้สึกตัวอีกที ก็แค่อยากหาทางช่วยรุ่นพี่ให้ได้ แค่นั้นเอง…
ซูซุมูระ ยู: ฮะๆ… ประโยคนี้เหมือนพระเอกในมังงะเลยน้า~ ยังไงก็… ตอนนี้คุณดูเหมือนพระเอกจริงๆเลยหล่ะค่ะ
ซูซุมูระ ยู: แถมฉันไม่คิดเลยว่าคุณจะมีแรงเยอะขนาดนี้… เลยทำให้ฉันรู้สึกว่าคุณดูเท่ขึ้นมาหน่อย… ล้อเล่นน่า!