กิจกรรมทั้งหมด

―― นักเรียน ม.ปลายปีสอง เดือนพฤศจิกายน ที่ห้องชมรมวรรณกรรม ซูซุมูระ ยู: เฮ้อ... "อุราโดริ ไบโอเลนซ์" เป็นผลงานที่ดีจริงๆ เลยนะ! ฮิจิคาตะ ชิกโกคัง คือตัวละครที่ฉันปลื้มมากๆ เลย ผู้จัดการ: ผมเข้าใจเลยครับ! เขาเป็นตัวละครที่แข็งแกร่งจนบดบังความเด่นของพระเอกไปเลย แต่ยังไงความเท่ที่สุดก็ต้องยกให้ท่าทีเย็นชากับลุคฮาร์ดบอยล์ของเขานี่แหละ... ซูซุมูระ ยู: เฮ้อ... มันช่างไฟลุกพรึบพรั่บในจิตใจเลยเนอะ... แล้วก็... ฮิฮิ... ซูซุมูระ ยู: จริงๆ ฉันคิดมาตั้งแต่ก่อนแล้วนะ... นายอ่ะ ผู้จัดการคุง เวลาทำตัวเงียบๆ น่ะ บรรยากาศดูคล้ายกับ ฮิจิคาตะ ชิกโกคัง เลยนะ! ซูซุมูระ ยู: ว่าแต่นาย ลองทำหน้าเย็นชาแบบนั้นดูสิ... ค่อยๆ สบตาแล้วหรี่ตานิดๆ สิ... ลองทำตามที่บอกไม่ทำหรอก ผู้จัดการ: เอ่อ... ผมว่าไม่น่าจะเหมือนหรอกครับ... แต่... อะ เอาเถอะ... แบบนี้ใช่ไหมครับ... ส... สึนนน...? ซูซุมูระ ยู: อ่า... ขอโทษทีนะ มันไม่ค่อยเหมือนเท่าที่คิดไว้เลย แฮ่ๆ! ผู้จัดการ: อะไรนะครับ!? แกล้งให้ผมทำแล้วยังมาพูดแบบนี้อีกเหรอครับ!? แถมรุ่นพี่ตั้งใจจะแกล้งผมตั้งแต่แรกใช่ไหมเนี่ย... ซูซุมูระ ยู: ฮ่าๆ! ขอโทษจริงๆ นะ ก็แบบว่า ผู้จัดการคุงเนี่ย นึกไม่ถึงเลยว่าจะตามน้ำได้ขนาดนี้ สนุกจัง! ผู้จัดการ: ม-ไม่ทำหรอกครับ… อายจะตาย แล้วอีกอย่าง ผมคงไม่มีทางเหมือนฮิจิคาตะ ชิกโกคังได้หรอก ซูซุมูระ ยู: นายน่ะไม่รู้หรอก! บางทีในหนังที่ดัดแปลงจากมังงะ ถึงไม่ได้เหมือนเป๊ะๆ แค่บรรยากาศก็ทำให้ดูคล้ายได้แล้วไม่ใช่เหรอ? ผู้จัดการ: ไม่เถียงครับ... แต่ถึงผมจะลองทำแล้ว สุดท้ายก็โดนรุ่นพี่แกล้งอยู่ดีใช่ไหมล่ะ? ยังไงผมก็ไม่ทำหรอก ซูซุมูระ ยู: เฮ้อ... ช่างไม่ค่อยสนุกเลยแฮะ... แต่ก็อาจจะจริงนะ ที่ฉันชอบแกล้งนายนั่นแหละที่ผิดไปเอง… ผู้จัดการ: (เวลาก็ผ่านไปหนึ่งเดือนครึ่งแล้วนับตั้งแต่ที่ผมรู้ว่ารุ่นพี่ซูซุมูระมุ่งสู่การเป็นนักแสดง...) ซูซุมูระ ยู: แต่ก็เอาจริงๆ นะ ถึงจะไม่เหมือนกันเป๊ะๆ แต่การชื่นชอบตัวละครมันก็เป็นเรื่องปกติไม่ใช่เหรอ? บางครั้งไม่อยากลองเลียนแบบบ้างเลยเหรอ? ผู้จัดการ: (เหมือนเดิม รุ่นพี่ก็ยังแกล้งผมตลอด แต่ผมก็เริ่มชินกับสำเนียงคันไซของเธอแล้วด้วย... ช่วงนี้มันกลับรู้สึกอบอุ่นแปลกๆ ด้วยซ้ำ) ผู้จัดการ: อืม… เข้าใจครับ ผมก็มีนะ อย่างนาฬิกาข้อมือที่โอคิตะ ผู้ช่วยใน "อุราโดริ ไบโอเลนซ์" ใส่น่ะ เท่มากจริงๆ ซูซุมูระ ยู: ใช่เลย นาฬิกาที่อยู่บนปกนี่ล่ะใช่ไหม? พูดถึงแล้วนาฬิกาอะนาล็อกเรือนนี้ก็เด่นดีจริงๆ นะ นาฬิการุ่นนั้นมีอยู่จริงหรือเปล่านะ? ผู้จัดการ: ...ผมลองหาข้อมูลคร่าวๆ ดูบ้างแล้วนะครับ... มีจริงๆ แต่มันราคาหลักหลายแสนเยนเลยล่ะ... ซูซุมูระ ยู: ว้าววว! นาฬิกาแพงขนาดนั้นเลยเหรอ... แต่ถ้านายใส่ดูแล้วอาจจะดูเท่ไม่เบานะ... ฮี่ๆ ผู้จัดการ: อะ...อึก... รุ่นพี่ก็เอาแต่ล้อผมอีกแล้ว... ถึงผมจะใส่ไปยังไงก็คงไม่เข้ากับผมหรอก มันก็แค่ความชื่นชอบเฉยๆ... ซูซุมูระ ยู: โอ๊ะ นาฬิกาปลุกมือถือดังแล้ว... ได้เวลาที่ฉันต้องไปแล้วสิ... วันนี้พอแค่นี้ก่อนนะ ผู้จัดการ: ไปทำงานพิเศษอีกแล้วเหรอครับ? ช่วงนี้เหมือนพี่จะเพิ่มกะงานเยอะขึ้นเรื่อยๆ นะครับ ซูซุมูระ ยู: อื้ม... เพราะหลังปีใหม่ฉันอาจจะไม่มีเวลาทำงานพิเศษแล้ว ก็เลยอยากหารายได้เสริมไว้ก่อน ซูซุมูระ ยู: ถึงจะรู้สึกเหงานิดหน่อยนะ ที่จะไม่ได้เจอนายบ่อยๆ... เอาล่ะ ไปก่อนล่ะ เจอกันพรุ่งนี้นะ! ผู้จัดการ: (เหงาที่จะไม่ได้เจอผม... อะไรที่เป็นความจริงจากรุ่นพี่บ้างกันนะ... แต่...) ผู้จัดการ: (ทุกครั้งที่รุ่นพี่ไปแล้ว ห้องชมรมก็มักจะเงียบเหงาเสมอ... ผมเองก็... คงจะชอบที่ได้ใช้เวลาอยู่กับรุ่นพี่ ไม่ใช่หรือ?) ผู้จัดการ: ...เฮ้อ แบบนี้กลับบ้านดีกว่า... เงียบเกินไปสำหรับการอยู่คนเดียว… โคจิมะ คานะ: อ๊ะ! ว้าย! นายทำฉันตกใจหมด จู่ๆ ก็โผล่มาทำอะไรลับๆ ล่อๆ... นายกำลังจะกลับแล้วเหรอ? ยูกลับไปแล้วยัง? ผู้จัดการ: อ-เอ่อ... โคจิมะรุ่นพี่... ถ้าเรื่องรุ่นพี่ซูซุมูระ... พี่เขาบอกว่ามีธุระต้องรีบไป... ผมก็ไม่รู้รายละเอียดเหมือนกัน... โคจิมะ คานะ: อ๋อ... งั้นคงไปทำงานพิเศษอีกล่ะสิ… ช่วงนี้ในย่านที่พี่ยูทำงานอยู่น่ะ คุณครูชอบมาเดินตรวจสอบแบบไม่บอกล่วงหน้า... ผู้จัดการ: อ-เอ๋!? ทำงานพิเศษ... อ-อะไรคือ... ผมไม่รู้อะไรเลย... โคจิมะ คานะ: อืม ไม่ต้องทำเป็นแกล้งไม่รู้หรอก... ยูก็ถามฉันแล้วล่ะว่านายรู้เรื่องของเธอ ฉันก็เลยรู้น่ะแหละ... ถ้าเอาไปบอกใคร... ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ปล่อยนายไว้แน่! โคจิมะ คานะ: แต่ยังไงก็เถอะ นายก็ควรระวังหน่อยนะ ถึงแม้นายจะดูซื่อๆ ไม่น่าจะมีปัญหา แต่ใครจะรู้ล่ะ... ไปก่อนล่ะ! —―ย่านการค้าหน้าสถานีรถไฟ ผู้จัดการ: (คุณครูมาดักตรวจอยู่แถวนี้จริงๆ สินะ... เอ๊ะ นั่นมัน... ครูฝ่ายปกครองนี่นา... แล้วยิ่งกว่านั้น ทิศทางที่ครูมุ่งหน้าไปคือ...) ผู้จัดการ: (แย่แล้ว! รุ่นพี่ออกมาข้างนอกตอนนี้พอดี... แถมกำลังทำความสะอาดหน้าร้านอีก!?... เวลานี้มันแย่จริงๆ! ผมต้องรีบช่วยรุ่นพี่แล้ว!) ซูซุมูระ ยู: ลัลล้า~ ♪ ว้าย!? ซูซุมูระ ยู: อะ อะไรเนี่ย!? ใคร...!? อ๊ะ... ผู้จัดการคุง!? นายมาทำอะไรที่นี่!? ผู้จัดการ: ชู่...! เงียบไว้ก่อน...! คุณครูโรงเรียนเราอยู่แถวนี้...! เราต้องไปซ่อนตัวในตรอกข้างหลังนี้ก่อนเถอะครับ! ซูซุมูระ ยู: ...เอ๊ะ? ตรวจสอบเช็กงานพิเศษเหรอ? นะ นายช่วยฉันไว้... ผู้จัดการ: ใช่ครับ แต่... ตอนนี้แย่แล้วล่ะครับ... เราซ่อนตัวตรงนี้ก็จริง แต่จุดที่แอบน่าจะโดนเจอแน่ๆ... ทำไงดี... ดึงยูเข้ามากอดแนบแน่นเพื่อปกปิดใบหน้าท่องคาถา ผู้จัดการ: อาจารย์กำลังเดินมาทางนี้... ขอโทษนะรุ่นพี่! ขอให้เข้ามาใกล้กว่านี้อีกหน่อย...! อย่าเงยหน้าขึ้นนะครับ! ซูซุมูระ ยู: เอ๊ะ... เอ๊ะ!? อะ... อะไรเนี่ย ถ้ากอดแน่นแบบนี้... หาย... หายใจไม่ออกแล้ว... ผู้จัดการ: อ๊ะ ใช่แล้ว! จำได้ว่าก่อนหน้านี้อ่านมันมาจากมังงะ คาถาที่ใช้ลบตัวตน! ถ้าท่องคาถานั้นล่ะก็... ซูซุมูระ ยู: อ้อ ใช่เลย! มันคงเป็น… ‘ดวงตาที่เผยออกมา ไม่ได้สะท้อนเพียงแค่โลกใบนี้เท่านั้น’... ซูซุมูระ ยู: เดี๋ยวสิ! แบบนี้จะลบตัวให้หายได้ที่ไหนกันเล่า! นั่นมันเพราะเธออ่านมังงะมากเกินไปแล้วน่ะสิ! ...ถึงชั้นจะพูดแบบนั้นก็ตามทีเถอะ! ซูซุมูระ ยู: แย่แล้วๆ! อาจารย์กำลังจะมาทางนี้! ขอพึ่งหน่อยนะ...! ช่วยปิดหน้าชั้นให้มิด! ผู้จัดการ: ระ..รุ่นพี่ซูซุมูระ!? นี่มันไม่ใช่แค่การปิดบังใบหน้าแล้วนะ คงไม่ต่างอะไรกับการกอดกันแน่นๆน่ะสิ... ผู้จัดการ: (แย่แล้ว… ทำยังไงดี!? ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปล่ะก็… ขอร้องล่ะ อย่ามองมาทางนี้เลย…!) โคจิมะ คานะ: ――อ๊ะ! อาจารย์! ดูเหมือนว่ามีเด็กนักเรียนของเราเดินไปที่เกมเซ็นเตอร์ทางนั้นหน่ะคะ～ โคจิมะ คานะ: คานะจะกลับบ้านแล้วค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงค่า ขอบคุณค่ะ ลาก่อน～ โคจิมะ คานะ: อ้าาา! นี่ไง มีคู่รักนักเรียนซุกซนหวานแหววอยู่แถวนี้ด้วย～ ฮ่าๆ! ผู้จัดการ: เอ๊ะ!?... เสียงเมื่อกี้นี้ รุ่นพี่โคจิมะเหรอ...? แย่แล้ว... ขอโทษนะครับ! ผมเผลอกอดรุ่นพี่แน่นเลย... อะ อ้าว! ซูซุมูระ ยู: อืมม... ไม่เป็นไรหรอก... แต่ทำไมคานะซังก็มาอยู่ที่นี่ด้วยล่ะ...? โคจิมะ คานะ: แค่บังเอิญเดินผ่านมาแล้วเจอพวกเธอพยายามหลบอาจารย์น่ะ... แค่นั้นแหละ! โคจิมะ คานะ: พูดให้รู้ไว้ก่อนเลยนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะช่วยหรอก แค่อยากรู้ว่าถ้าฉันแสดงละครซักฉากจะได้ผลแค่ไหนก็เท่านั้น ผู้จัดการ: โอ้ อย่างนั้นหรือครับ... แต่ถึงยังไงก็เถอะ ขอบคุณมากนะครับที่ช่วย... ขอบคุณจริงๆครับ โคจิมะ คานะ: คราวนี้ถือว่าติดหนี้บุญคุณกัน อย่าลืมล่ะ? แต่ถึงยังไง ยูจะทำปัญหาสักแค่ไหน มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันหรอก... โคจิมะ คานะ: แต่ถ้าทำอะไรที่ส่งผลเสียต่อชื่อเสียงของบริษัท ฉันรวมถึงคนอื่นๆ ก็จะเดือดร้อนกันหมด ดังนั้นพยายามระวังตัวหน่อยก็พอ ซูซุมูระ ยู: ค่ะ… จะระวังค่ะ ยังไงก็ขอบคุณมากนะคะ รุ่นพี่คานะซังนี่ใจดีและพึ่งพาได้เสมอเลย โคจิมะ คานะ: ห้ะ!? ไม่ใช่นะ! ฉันไม่ได้ใจดีหรืออะไรทั้งนั้น! แถมนี่ยูเองก็เป็นคู่แข่งในฐานะนักแสดง จะมาใจดีได้ยังไง! ซูซุมูระ ยู: อย่าเขินเลยค่ะ รุ่นพี่~ ฉันจะขอตามรอยรุ่นพี่พยายามฝึกฝนการแสดงต่อไปนะคะ ซูซุมูระ ยู: แล้วก็… ขอบคุณมากนะคะผู้จัดการ ที่ช่วยฉันไว้ได้จริงๆ ผู้จัดการ: อ่ะ… ไม่หรอกครับ… พอรู้สึกตัวอีกที ก็แค่อยากหาทางช่วยรุ่นพี่ให้ได้ แค่นั้นเอง… ซูซุมูระ ยู: ฮะๆ… ประโยคนี้เหมือนพระเอกในมังงะเลยน้า~ ยังไงก็… ตอนนี้คุณดูเหมือนพระเอกจริงๆเลยหล่ะค่ะ ซูซุมูระ ยู: แถมฉันไม่คิดเลยว่าคุณจะมีแรงเยอะขนาดนี้… เลยทำให้ฉันรู้สึกว่าคุณดูเท่ขึ้นมาหน่อย… ล้อเล่นน่า! .tab button.active { background-color: #ccc; }

――หลายวันต่อมา หลังเลิกเรียน ผู้จัดการ: ……มาชวนชั้นมาสำรวจคาเฟ่ที่เพิ่งเปิดใหม่เนี่ยนะ... แน่ใจแล้วเหรอว่าคนที่เหมาะสมคือชั้น, ซุซุกิ? ซุซุกิ: แน่นอนสิ เพื่อนรัก! ชั้นได้ยินมาว่ามันเป็นที่นิยมช่วงนี้เลยอยากมาลองดูสักครั้ง ผู้จัดการ: (เขาเป็นเพื่อนที่สนิทกันตั้งแต่สมัยมัธยมต้น ซุซุกิเป็นนักกีฬาในชมรมบาสเกตบอล นิสัยร่าเริง มักจะเป็นศูนย์กลางของคลาสอยู่เสมอ) ซุซุกิ: แล้วอีกอย่าง การที่มาเที่ยวกับผู้จัดการมันสนุกจะตายไป ไหนจะการ์ตูนที่นายแนะนำให้ชั้นที่ผ่านมาอีก ผู้จัดการ: (จริงๆ เลยนะ บ่อยครั้งที่ทำให้ชั้นรู้สึกว่าพวกเราอยู่คนละโลกกัน แต่ก็นั่นแหละ เขาเป็นเพื่อนคนหนึ่งในไม่กี่คนที่สนิทกับคนอย่างชั้น) ――ภายในร้าน ซุซุกิ: โห ตกแต่งร้านโคตรดีเลย! แล้วดูชุดพนักงานสิ น่ารักใช่เล่นเลยนะเนี่ย ผู้จัดการ: (อื้ม… ขอไม่เถียงก็แล้วกัน... แต่มันทำให้ชั้นรู้สึกไม่เข้ากับที่นี่เลย...! ซุซุกิเนี่ยมาตามร้านแบบนี้บ่อยหรือไง…) ??? : ยินดีต้อนรับค่ะ! สั่งอะไรดีคะ? ผู้จัดการ: อะ, เอ่อ… ขอโทษครับ! ผมขอเป็น... กาแฟเย็นครับ… ซูซุมูระ ยู: กาแฟเย็นนะคะ ได้เลยค่ะ…… อะ เอ๊ะ!? นาย... ผู้จัดการคุงใช่ไหม!? ผู้จัดการ: ไม่ผิดแน่...! เพราะถอดแว่นออกไปเลยจำไม่ได้แวบหนึ่ง... ซุซุกิ: หา? เกิดอะไรขึ้นเนี่ย? นายรู้จักพนักงานคนนี้ด้วยเหรอ, ผู้จัดการ? ก็ใช่...ลังเล ผู้จัดการ: อื้อ ใช่แล้ว เธออยู่โรงเรียนเดียวกับ―― ซูซุมูระ ยู: เดี๋ยวๆๆๆ เดี๋ยวค่ะ! ขอโทษนะคะ! ขอรบกวนลูกค้าสักครู่ได้ไหมคะ~!? ผู้จัดการ: หา? ――เฮ้! อย่าดึงสิ! ขอโทษนะ ซุซุกิ! รอแป๊บหนึ่งนะ…! ซูซุมูระ ยู: จ้องงงง……………… ผู้จัดการ: เอ่อ คือ... อ่า... คะ คงแค่คิดไปเอง... หรือเธออาจเข้าใจผิดก็ได้มั้ง? ฮ่าๆ… ฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำหน่อยนะ ซูซุมูระ ยู: ห้องน้ำนะคะ! ได้ค่ะ เดี๋ยวฉันพาไปนะคะ～! เชิญทางนี้ค่า～! ซูซุมูระ ยู: หวุดหวิดไปเลย… เกือบโป๊ะแตกแล้วสิ ผู้จัดการคุงก็ระวังตัวหน่อยนะ ซูซุมูระ ยู: โรงเรียนเราน่ะห้ามนักเรียนทำงานพิเศษอยู่แล้ว ถ้ามันหลุดไปล่ะก็ จะทำไงหล่ะ… ผู้จัดการ: อะ… จริงด้วยครับ ขอโทษนะครับ ก็แบบว่า... มันกะทันหันเกินไปเลยตั้งตัวไม่ทัน ซูซุมูระ ยู: เฮ้อ… ฉันก็ตกใจเหมือนกันนะเนี่ย… หือ? มีอะไรเหรอ ทำไมนายถึงจ้องฉันอยู่แบบนั้น… ผู้จัดการ: อ่ะ, ขอโทษครับ พอดีเห็นไม่มีแว่นเลยดูแปลกตาไปนิด แล้วก็... รุ่นพี่พูดสำเนียงคันไซน่ะ… ซูซุมูระ ยู: ...อ๊ะ... แย่แล้วสิ ดันเผลอปล่อยสำเนียงออกมาเต็มๆ เลย... ซูซุมูระ ยู: ยังไงก็ตาม! เรื่องนี้เดี๋ยวฉันจะอธิบายพรุ่งนี้ แต่วันนี้ช่วยตามน้ำไปหน่อยได้มั้ย? ห้ามบอกใครเด็ดขาดนะ โอเคมั้ย? ผู้จัดการ: (สุดท้ายแล้ว, พวกเราก็แกล้งทำเป็นว่าจำผิดคนและเล่นละครตบตาไปจนผ่านไปได้อย่างไม่มีปัญหา) ――วันถัดมา ที่ห้องชมรมวรรณกรรม ซูซุมูระ ยู: งั้น ตอนนี้ขอเปิด "ประชุมไต่สวนความประพฤติจากเหตุการณ์เมื่อวาน" อย่างเป็นทางการค่ะ! ผู้จัดการ: อะไรกันครับ.... ประชุมไต่สวนเนี่ย มันดูเวอร์ไปหน่อยหรือเปล่าครับ... แล้วอีกอย่าง คนที่ผิดกฎโรงเรียนไปทำงานพาร์ทไทม์เนี่ย ดูเหมือนจะเป็นปัญหามากกว่านะครับ... ซูซุมูระ ยู: ฉันได้ยินนะ ผู้จัดการคุง... และในเรื่องนี้มันมีเหตุผลอยู่ ซูซุมูระ ยู: จริงๆ แล้ว ฉันเป็นนักแสดงหน้าใหม่ที่ฝึกหัดอยู่ การที่ฉันย้ายมาเรียนที่นี่ก็เพราะเรื่องงานการแสดงนี้แหละ ผู้จัดการ: …ห๊ะ… นักแสดง!? ไม่ใช่ว่ารุ่นพี่ล้อเล่นหรือ… ซูซุมูระ ยู: ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นหรอก ฉันไม่ใช่คนที่จะเล่นตลกร้ายๆ แบบนั้น ถ้าไม่เชื่อ นายก็ไปถาม "คานะ" ที่สังกัดอยู่ค่ายเดียวกันกับฉันได้นะ ผู้จัดการ: อ๋อ… จริงสินะ เพราะแบบนี้พี่ถึงได้เจอกับรุ่นพี่โคจิมะบ่อยๆ... ซูซุมูระ ยู: ถูกต้อง แล้วเงินที่ได้จากที่บ้านรวมกับงานที่ทำอยู่ตอนนี้มันไม่เพียงพอ ฉันถึงต้องทำงานพิเศษเพิ่มด้วย ซูซุมูระ ยู: ก็คือ…ทั้งหมดนี้ก็เป็นการเตรียมตัว เพื่อให้ได้ประสบความสำเร็จในฐานะนักแสดงน่ะนะ ซูซุมูระ ยู: แต่ว่าถ้าโรงเรียนรู้เข้า เรื่องเรียนฉันคงจะยุ่งยาก แล้วก็อาจติดต่อไปที่บริษัทต้นสังกัดอีกด้วย… ผู้จัดการ: ผมเข้าใจแล้วครับ… รุ่นพี่นี่วิเศษจังเลยนะ มีทั้งความฝันและเป้าหมาย แล้วก็ลงมือทำจริงจัง… ผู้จัดการ: (ต่างจากฉันที่ใช้ชีวิตไปวันๆ โดยไม่มีทั้งเป้าหมายหรือความฝัน… รุ่นพี่ช่างเป็นคนที่น่าทึ่งมากจริงๆ) ซูซุมูระ ยู: เพราะอย่างนั้นแหละ ขอร้องล่ะ! เก็บเรื่องนี้เป็นความลับจากโรงเรียนให้หน่อย… นายจะช่วยฉันได้ไหม? ได้ครับได้ครับ แต่มีข้อแลกเปลี่ยน ผู้จัดการ: ก็... แน่นอนครับ ผมจะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ... อีกอย่าง... ผมเองก็อยากจะเห็นตอนที่รุ่นพี่ได้เป็นนักแสดงที่ประสบความสำเร็จด้วย ซูซุมูระ ยู: …ฟุฟุ~ ดีมาก! แล้วก็รู้ไว้นะ ว่าคนที่รู้นอกจากคานะซังแล้ว มีแค่นายเท่านั้นที่รู้ว่าฉันตั้งใจจะเป็นนักแสดง ซูซุมูระ ยู: เรามีความลับร่วมกันแค่สองคนนะ... อื้ม! นี่มันสถานการณ์ที่ทำให้หัวใจเต้นแรงเลยนะ จริงๆ แล้วในใจนายน่าจะดีใจไม่น้อยเลยใช่ไหมล่ะ? ผู้จัดการ: ...ผมไม่เถียงก็แล้วกันครับ... แต่ว่า ถ้ารุ่นพี่จะล้อผมแบบนี้ละก็ ผมอาจจะเผลอเอาไปบอกคนอื่นได้นะครับ? ผู้จัดการ: ถ้ารุ่นพี่อยากให้ผมเก็บเรื่องนี้เป็นความลับล่ะก็… เราต้องมีข้อตกลงกันก่อน ผมอยากให้รุ่นพี่เลิกแกล้งผมสักที ซูซุมูระ ยู: เอ๋～? ทำไมกันล่ะ? นี่มันแค่การสื่อสารเล็กๆ น้อยๆ เองนะ ข้อตกลงแบบนี้ดูไม่ยุติธรรมเลย... ผู้จัดการ: อาจจะใช่สำหรับรุ่นพี่ แต่สำหรับผมน่ะ... โดนแกล้งบ่อยๆ แล้วมันรู้สึกไม่สบายใจน่ะครับ ผู้จัดการ: และอีกอย่าง... คนที่ทำผิดกฎโรงเรียนก็คือรุ่นพี่ไม่ใช่เหรอครับ? ยิ่งไปกว่านั้น, รุ่นพี่น่าจะเข้าใจดีว่าตอนนี้ใครอยู่ในสถานะที่เสียเปรียบ... จริงไหมครับ? ซูซุมูระ ยู: หืม... ตอบโต้กลับมาได้ดีนี่ งั้นฉันจะเอา มังงะเลิฟคอเมดี้แนวติดเรท ที่นายชอบมากที่สุดไปวางบนโต๊ะเรียนของนายดีไหมล่ะ... ผู้จัดการ: …ขะ... ขอโทษครับ ยอมแล้วครับ ได้โปรดไว้ชีวิตผม ผมจะเก็บความลับให้อย่างดีเลยครับ! ซูซุมูระ ยู: ฮิๆ ขอบคุณนะ ฉันเชื่อใจนายล่ะ แต่เมื่อวานฉันนี่พลาดจริงๆ เผลอหลุดพูดสำเนียงคันไซซะงั้น… ซูซุมูระ ยู: ฉันยังไม่ได้บอกสินะ ฉันเป็นคนเกียวโตล่ะ เวลาแสดงละครเลยต้องพูดภาษากลางบ่อยๆ สำเนียงคันไซเลยเก็บเอาไว้ไม่ค่อยได้ใช้ ผู้จัดการ: อ๋อ... อย่างนี้นี่เอง แต่ผมว่าภาษากลางของรุ่นพี่มันดูเป็นธรรมชาติมากเลยนะครับ จนไม่ทันสังเกตเลย แถมเมื่อวานที่รุ่นพี่พูดคันไซยังดูน่ารักอีกต่างหาก ซูซุมูระ ยู: …น่ะ... น่ารักเหรอ... เอ่อ… ก็ถ้ายังไงการที่ฉันพูดภาษากลางดูเป็นธรรมชาติแล้ว ก็แสดงว่าฉันฝึกสำเร็จแล้วสินะ... ซูซุมูระ ยู: ...งั้นคงไม่ต้องปิดบังแล้วล่ะ! ถึงจะไม่อยากใช้คันไซที่นี่เพราะมันดูโดดเด่นไปนิด แต่... เฉพาะหน้านาย ฉันจะปลดปล่อยคันไซล่ะกัน! ฟู่~ โล่งใจจัง พูดแบบนี้มันง่ายกว่าเยอะ! ผู้จัดการ: หืม? แต่ถ้าไม่อยากเด่นใช่มั้ย ก็พูดภาษากลางต่อไปไม่ดีหรือ... ซูซุมูระ ยู: ฉันบอกแล้วไงว่ามัน “เฉพาะกับนาย” เท่านั้นน่ะ ขนาดนี้ไม่โดดเด่นหรอก แถมฉันก็สบายใจขึ้นด้วย ซูซุมูระ ยู: แล้วก็... นายก็จะได้ฟังคันไซสุดแรร์นี่ จะว่าไปก็คุ้มสำหรับนายนะ? ผู้จัดการ: คุ้มเหรอ... ไม่ว่าใช้คันไซหรือภาษากลาง ผมไม่ได้คิดอะไรมากหรอกครับ เพราะมันก็คือรุ่นพี่อยู่ดี… ผู้จัดการ: (แต่... ถ้าจะพูดตรงๆ คือรุ่นพี่รู้สึกว่าสามารถเป็นตัวของตัวเองต่อหน้าผมได้... ถ้าอย่างนั้นก็... ผมก็คงเป็นคนที่รุ่นพี่ไว้ใจแล้วสินะ) ซูซุมูระ ยู: เล่นตัวไปเถอะ~ แต่จริงๆ แล้วลึกๆ นายดีใจอยู่ใช่ไหมล่ะ~? ผู้จัดการ: มะ- ไม่! อย่าแกล้งผมเลยครับ...! ผู้จัดการ: (ก็อย่างที่รุ่นพี่บอก... ผมก็คงรู้สึกดีใจจริงๆ นั่นแหละ...) .tab button.active { background-color: #ccc; }

ตอนที่ 1 ――มัธยมปลายปีที่สอง เดือนกันยายน ผู้จัดการ: (ชมรมวรรณกรรมของโรงเรียนนี้มีสมาชิกหกคน แต่เกือบทั้งหมดเป็นสมาชิกที่ไม่มีตัวตน ดังนั้นห้องชมรมจึงว่างเสมอ) ผู้จัดการ: (เวลาที่ผมซึ่งเป็นโอตาคุตัวยงจะได้ซึมซับผลงานอย่างสบายใจ... หรือก็คิดว่าจะเป็นแบบนั้นแหละ) ซูซุมูระ ยู: อืมม... เธอก็อ่านงานแบบนี้ด้วยเหรอ น่าสนใจจังเลยนะ... ผู้จัดการ: ...! ตกใจหมดเลย... รุ่นพี่ซูซุมูระครับ อย่าแอบมองจากด้านหลังแบบนี้สิครับ ซูซุมูระ ยู: ก็เธอดูจริงจังมากเลยนี่นา ถ้าขัดจังหวะก็คงไม่ดีใช่ไหมล่ะ? หรือว่า... ซูซุมูระ ยู: อยากเห็นหน้าฉันจากด้านหน้าหรือ? ฉันไม่ว่าหรอกนะ? ฉันเองก็อยากจะสังเกตใบหน้าจริงจังของรุ่นน้องน่ารักๆ อย่างละเอียดเหมือนกัน ผู้จัดการ: สั-สังเกต... ไม่ใช่แบบนั้นครับ! แค่การแอบมองมันผิดมารยาทไม่ใช่เหรอครับ? ซูซุมูระ ยู: อ๋า ถ้าเกิดกำลังอ่านการ์ตูนลามกที่ไม่อยากให้คนอื่นเห็น คงจะแย่เลยสินะ ผู้จัดการ: ไม่-ไม่ใช่แบบนั้นครับ! โอ๊ย... พอเถอะ ผู้จัดการ: (เธอคือซูซุมูระ ยู รุ่นพี่ที่อยู่ชั้นปีเดียวกันที่เพิ่งเข้ามาเป็นสมาชิกชมรมวรรณกรรมเมื่อต้นปีการศึกษานี้) ――ห้าเดือนก่อน มัธยมปลายชั้นปีที่ 2 เดือนเมษายน ผู้จัดการ: (รุ่นพี่ที่ชอบอนิเมะและมังงะอยู่แล้ว พอย้ายโรงเรียนมาในเดือนเมษายนก็ได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับชมรมวรรณกรรมและมาที่ห้องชมรมอย่างรวดเร็ว) ซูซุมูระ ยู: คือว่า... คุณเป็นสมาชิกชมรมวรรณกรรมใช่ไหมคะ? ฉันอยากสมัครเข้าชมรมน่ะค่ะ แต่ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ในห้องเลย... ผู้จัดการ: อ่า เอ่อ... มีสมาชิกคนอื่นด้วยนะครับ แต่ทุกคนเป็นสมาชิกที่ไม่มีตัวตน นอกจากผมแล้วคงไม่มีใครมาห้องชมรมหรอกครับ... ซูซุมูระ ยู: งั้นเหรอคะ... แต่ก็ไม่เป็นไรค่ะ ฉันก็ยังอยากเข้าชมรมอยู่ดี ฉันชื่อซูซุมูระ ยูค่ะ ผู้จัดการ: อ่า ครับ... ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมชื่อ <<ผู้จัดการ>> ครับ เอ่อ งั้น เข้ามาในห้องไหมครับ? ผู้จัดการ: อ่า การ์ตูนกับไลท์โนเวลในนี้ส่วนใหญ่เป็นของส่วนตัวผมนะครับ... แต่ถ้าไม่ทำให้เสียหาย อ่านได้ตามสบายเลยครับ ซูซุมูระ ยู: งั้นเหรอคะ ขอบคุณนะคะ แล้วนี่... ที่ต้องพูด อ่า ทุกครั้งที่เริ่มประโยค นั่นเป็นความเคยชินเหรอคะ? ผู้จัดการ: ...! ความเคยชิน... อาจจะใช่ แต่ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่ ถึงจะพูดออกมาก็เถอะ ซูซุมูระ ยู: อ่า ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ ขอโทษนะคะ... ฉันเองก็เคยเป็นแบบนั้นมาก่อน เลยรู้สึกเข้าใจน่ะค่ะ... ผู้จัดการ: ...งั้น เหรอครับ ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ได้ใส่ใจอะไร... เชิญครับ ผู้จัดการ: (พูดตามตรง ความประทับใจแรกที่มีต่อเธอไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ตอนนั้นรู้สึกว่าคุยด้วยยากนิดหน่อย... แต่ว่า) ซูซุมูระ ยู: เอ่อ... การ์ตูนเล่มนี้ ไม่มีภาคต่อเหรอคะ? จบแบบน่าติดตามมากเลย... ผู้จัดการ: อ่า ใช่ครับ... น่าจะมีเล่มใหม่ออกสัปดาห์หน้า รุ่นพี่ก็ติดการ์ตูนเรื่องนี้เหมือนกันเหรอครับ ซูซุมูระ ยู: อื้ม... สนุกมากเลย! ไม่นึกเลยว่าตรงนี้ตัวเอกจะหันไปทางมืด... โอ้ย ใจเสียจัง...! ผู้จัดการ: เข้าใจครับ เพราะเขามีความมุ่งมั่นที่ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง ถึงได้ยอมหันไปทางมืดเพื่อปกป้องเพื่อน... ตัวละครมีเอกลักษณ์มากเลยนะครับ ซูซุมูระ ยู: ใช่ๆ นั่นแหละ! ยิ่งเข้าใจความรู้สึก อยากปกป้อง ของตัวเอกเท่าไหร่ ก็ยิ่งรู้สึกเศร้า... ผู้จัดการ: แต่มีการวางเค้าโครงเรื่องการหันไปทางมืดไว้ตั้งแต่เล่มสองแล้วนะครับ ดูตรงนี้สิครับ... ซูซุมูระ ยู: จริงเหรอ? ขอดูหน่อย...! ...อ้า จริงด้วย... เก็บรายละเอียดมาสิบเล่มกว่าจะปิดเรื่อง... ผู้จัดการ: การวางโครงเรื่องน่าทึ่งมากเลยนะครับ ดีใจที่รุ่นพี่ชอบครับ ซูซุมูระ ยู: อื้ม! ขอบคุณที่แนะนำนะ... ว่าแต่ เธอไม่พูด อ่า เลยนะ เวลาคุยเรื่องการ์ตูน ผู้จัดการ: อุ... ยังจะพูดเรื่องนั้นอีกเหรอครับ? แล้วรุ่นพี่เองก็วันนี้พูดเยอะกว่าปกติ หรือจะเรียกว่าเป็นกันเองขึ้นก็ได้... ซูซุมูระ ยู: ขอโทษๆ ล้อเล่นน่า! ก็แค่รู้สึกสนุกที่ได้คุยกันแบบนี้น่ะ ซูซุมูระ ยู: ...แถมในที่สุดเธอก็มองหน้าฉันคุยด้วยแล้ว ฉันดีใจนะ ฉันก็ดีใจเหมือนกันไม่พูดอะไรเป็นพิเศษ ผู้จัดการ: ...ก็นะ ผมก็ดีใจ... ที่เราได้คุยเรื่องที่ชอบเหมือนๆ กัน... ซูซุมูระ ยู: ...ฮิฮิ ดีจังเลยนะ ต่อไปก็ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ คุณผู้จัดการ ซูซุมูระ ยู: …ถึงจะพูดแบบนั้นไปก็ลำบากใจสินะ แต่ก็นะ ในชมรมที่มีแค่เราสองคนแบบนี้ ถ้าต่อจากนี้จะยังเข้ากันได้ดีเหมือนเดิม ฉันก็ดีใจนะ ผู้จัดการ: ...…ผมจะพยายามนะครับ …ไม่ได้รู้สึกไม่ชอบอะไรหรอก… ผู้จัดการ: (ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ความสัมพันธ์ของผมกับรุ่นพี่ซูซุมูระ กลายเป็นได้คุยกันสนุกสนานเรื่องการ์ตูนในห้องชมรมทุกวัน และตอนนี้...) ซูซุมูระ ยู: โฮ่~ ทำไมตั้งแต่เมื่อกี้ทำหน้าเหมือน 'กำลังจมอยู่ในโลกแห่งจินตนาการ~' ล่ะ? ผู้จัดการ: เอ๊ะ?... ว้า หน้าใกล้เกินไปแล้ว! ทำ-ทำอะไรกันเนี่ยจู่ๆ! ซูซุมูระ ยู: ก็เห็นท่าทางเคลิ้มฝันไม่ระวังตัวเกินไป เลยอดแกล้งไม่ได้น่ะ ผู้จัดการ: (ถึงจะบอกว่าเป็นความสัมพันธ์ที่สนุกสนาน แต่ส่วนใหญ่ก็แค่รุ่นพี่คอยแกล้งผมเล่นเท่านั้นแหละ...) โคจิมะ คานะ: ขอตัวด้วยค่ะ~ ยูอยู่ใช่ไหม? มารับแล้วนะ ซูซุมูระ ยู: อ้า คานะซัง เหนื่อยไหมคะ... เอ๊ะ นี่มันเวลานั้นแล้วเหรอ? โคจิมะ คานะ: ใช่แล้วสิ ทุกทีๆ เลยนะ มาฆ่าเวลาอยู่ในที่อับชื้นแบบนี้ได้ยังไงนะ ซูซุมูระ ยู: ไม่ใช่กลิ่นอับหรอกค่ะ มันเป็นกลิ่นหนังสือต่างหาก เป็นกลิ่นที่ดีนะคะ? โคจิมะ คานะ: ไม่เห็นเข้าใจเลย คงมีแค่ยูกับผู้จัดการนี่แหละที่เข้าใจได้ ผู้จัดการ: (เธอคือรุ่นพี่โคจิมะ เพื่อนร่วมชั้นของรุ่นพี่ซูซุมูระ เป็นนักแสดงสาวมัธยมที่มีชื่อเสียงในสังคม และเป็นเหมือนคนที่อยู่สูงเกินเอื้อมในโรงเรียนนี้) โคจิมะ คานะ: แถมอยู่กันสองต่อสองในห้องแคบๆ ฆ่าเวลาแบบนี้... จริงๆ แล้วคงคิดอะไรลามกอยู่สินะ ไอ้นี่? ผู้จัดการ: เอ๊ะ!? ไม่... ไม่ใช่ครับ ผมไม่ได้... ซูซุมูระ ยู: ใช่แล้วค่ะ! เขาไม่ใช่คนแบบนั้นหรอก... อ๊ะ แต่ คิดบ้างรึเปล่านะ? อี๊~ จะทำยังไงดี~ หัวใจเต้นแรงเลย~ ผู้จัดการ: รุ่น-รุ่นพี่ครับ...! มันไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนะครับ ซูซุมูระ ยู: อี๊~? งั้นแสดงว่าไม่มีใจให้เลยเหรอ? ยูโดนปฏิเสธแล้ว... เศร้าจังงงงง...[1] โน๊ตจากผู้แปล: [1] ในที่นี้ยูใช้คำว่า しょぼぼん (โชโบโบน) ซึ่งเป็นคำแสดงอารมณ์เศร้าแบบการ์ตูนยุคเก่า มักจะมีภาพตัวละครหน้าเศร้าพร้อมเส้นๆ แนวตั้งแสดงความหดหู่ประกอบ เป็นการแสดงอารมณ์แบบเกินจริงเชิงตลกที่นิยมในการ์ตูนญี่ปุ่นยุค 70-80 พะ-พอดีว่า...โชโบโบน เนี่ยนะ... ผู้จัดการ: ที่-ที่จริงไม่ได้ตั้งใจจะแบบนั้นครับ... ถ้ามีใครแอบฟังแล้วไปรายงานอาจารย์ที่ปรึกษา แย่สุดชมรมอาจถูกยุบได้นะครับ... ซูซุมูระ ยู: อ๋า~ นี่มันฉากคลาสสิกในการ์ตูนรักโรแมนติกเลยนะ ตัวประกอบแอบได้ยินแล้วเข้าใจผิด จริงด้วย ถ้าพลั้งปากไปอาจจะแย่... โคจิมะ คานะ: ไม่ๆ จะมีคนแบบนั้นในชีวิตจริงเหรอ? พวกเธอสองคนอ่านการ์ตูนมากไปแล้วล่ะ... แล้วก็นี่! ไปกันเถอะยู ผู้จัดการ: คำว่าโชโบโบนนี่มันเชยไปแล้วไม่ใช่เหรอครับ... เหมือนท่าทางในการ์ตูนยุคโชวะเลย ซูซุมูระ ยู: ใจร้าย! การ์ตูนยุคโชวะก็มีแต่ผลงานระดับตำนานนะ? อย่ามาดูถูกว่าเก่าสิ~! โคจิมะ คานะ: เฮ้ย ไม่ใช่เรื่องการ์ตูนหรอก พูดถึงว่าท่าทางของเธอมันเชยต่างหาก! แล้วก็... นี่ ไปกันเถอะยู ซูซุมูระ ยู: ค่า~ งั้นคุณผู้จัดการ เจอกันพรุ่งนี้นะ บ๊ายบาย~ ผู้จัดการ: ครับ เหนื่อยนะครับ... ฮึ่ว เงียบลงแล้วสินะ ผู้จัดการ: (ไม่นึกเลยว่าผมที่เป็นแค่โอตาคุธรรมดาๆ จะได้มาคุยกับรุ่นพี่ซูซุมูระกับรุ่นพี่โคจิมะอย่างปกติแบบนี้... ถึงจะโดนแกล้งบ่อยก็เถอะ) ผู้จัดการ: (แถมรุ่นพี่โคจิมะก็เป็นนักแสดงที่มีชื่อเสียงในสังคม ปกติคงไม่มีโอกาสได้เจอกันเลย... เอ๊ะ?) ผู้จัดการ: พูดถึง... ทำไมรุ่นพี่ซูซุมูระถึงอยู่กับรุ่นพี่โคจิมะด้วยกันตลอดเลยนะ? .tab button.active { background-color: #ccc; }